Regnum Saturni by FELL VOICES

Η βουβαμάρα των Fell Voices είναι καθηλωτική και κατασκότεινη. Το Regnum Saturni είναι ένα άλμπουμ που περιέχει μόλις τρεις μακροσκελείς συνθέσεις οι οποίες όμως μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Πέρα από οτιδήποτε καλογυαλισμένο, οι Αμερικάνοι ηχογραφούν έναν αβυσσαλέο δίσκο που διέπεται από εωσφορική ευμάρεια και ερεβώδες τρόμο. Το Flesh From Bone παίρνει ασθματικές ανάσες πριν ξεσπάσει το ατέρμονο blastbeat και οι, σαν σε delay, ταυτόχρονες συγχορδιακές αλλαγές κιθάρας και πλήκτρων. Τα πάντα είναι δυσβάσταχτα εδώ. Τα φωνητικά βγαίνουν κατευθείαν απ’ τον Άδη και στα ηχεία φτάνει μόνο ο απόηχος αυτών. Σίγουρα δεν αστειεύονται. Δε μπορεί ν’ αστειεύονται. Οι διαφορές στο Emergence είναι δυσδιάκριτες. Παρ’ όλα αυτά αν εξετάσεις το Regnum Saturni σαν μία οντότητα, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα που θερίζει το υπόστρωμα (και μόνο αυτό). Black metal, ελεγειακό, δύσκολο, ζοφερό. Απ’ αυτά που κανείς δεν θα θυμάται αύριο αλλά πάντα θα ακούγεται με το ίδιο δέος και περιέργεια. Μια σταθερή θεσμική αξία. Κρύο. Παγωμένο.

Part Ache by JUNGBLUTH

Ο καθένας κρίνει τις μουσικές που ακούει βάσει των εμπειριών του. Παρ’ ότι λοιπόν οι Jungbluth επιδίδονται σ’ ένα hardcore τεραστίων διαστάσεων, δε μπορώ ν’ αποκρύψω το γεγονός ότι με το εισαγωγικό Crevasse έπιασα κάποιους In the Woods παλμούς να δονούν το σύμπαν. Ένα δάκρυ κύλησε. Το Part Ache είναι ένας απ’ τους καλύτερους hardcore δίσκους των τελευταίων ετών. Ας αρχίσουμε λοιπόν με αυτό το αξίωμα. Εν συνεχεία μένει μόνο το να τονίσουμε τους σαρωτικούς ρυθμούς των Γερμανών που, θυσιασμένοι στον βωμό της Cursed αισθητικής, σε πιάνουν απ’ τα μούτρα και σε κυλούν για χιλιόμετρα. Η μελωδία των συνθέσεων είναι βιτριολικής υπόστασης και όχι αποτέλεσμα gay απωθημένων. Χαοτικές σφήνες τύπου Au Revoir Tristesse οξύνουν τη συναισθηματική φόρτιση του δίσκου ξεπερνώντας τα όρια της συγκίνησης. Μια επίσκεψη σε διάφορα blogs με ενημέρωσε ότι οι στίχοι είναι επίσης εκπληκτικοί αλλά δε γνωρίζω Γερμανικά για να μπορώ να κρίνω. Όπως όλα δείχνουν λοιπόν, οι Jungbluth κυκλοφόρησαν ένα τελειοποιημένο δείγμα τέχνης πάνω σε κάθε τομέα. Προσκυνώ ταπεινόφρονα.

Imps of Perversion by POP. 1280

Τους Pop. 1280 τους άκουσα απ’ το προηγούμενο άλμπουμ τους, The Horror, το οποίο έσπερνε κυριολεκτικά. Η φωνή του Chris Bug είναι το μόνο που με ξενερώνει ανά φάσεις γιατί μου θυμίζει τις εκνευριστικές χροιές των Dave Wyndorf και Trent Reznor αλλά η Ian MacKaye υφή της σώζει επιτυχώς την κατάσταση. Κατά τ’ άλλα, οι τύποι επιδίδονται σε ένα οργιαστικό post-punk εγχείρημα με φανταστικό ήχο και αντίληψη του είδους. Το Imps of Perversion είναι ισάξιο, αν όχι ανώτερο, του φανταστικού προκάτοχού του. Γουστάρω που δεν φοβούνται να ριχτούν στην πυρά της ορχηστρικής διαστροφής με σπόντες τύπου Population Control όπου ο ήχος ακούγεται σαν λάθος της παραγωγής με ρομποτικά φωνητικά και έναν επικίνδυνο μινιμαλισμό. Το μανιακό μπάσο και η εξέλιξη του ρυθμού με τα βασανιστικά τύμπανα και την χαοτική κιθάρα σέρνουν τρομακτικά τον δίσκο στα σκοτεινά eighties και δη στην τέχνη μπαντών όπως οι αλησμόνητοι The Birthday Party. Ο δίσκος αποτυπώνει όλη την φανταστική ατμόσφαιρα παρόμοιων acts μέσα σε μόλις έντεκα συνθέσεις. Πολύ δυνατό.

Sleeper by TY SEGALL

Λόγω προσωπικού φόρτου και εργασίας, τα καλοκαίρια δεν χαίρομαι τη μουσική όπως της αρμόζει. Λειτουργώ λίγο αντίθετα από τον μέσο άνθρωπο -είναι η αλήθεια- αλλά με τον ερχομό του Σεπτέμβρη ξαναμπαίνουν τ’ ακουστικά στ’ αυτιά μου για να προλάβω ότι έχασα. Το Sleeper του Ty Segall λυπάμαι που το προσπέρασα τον προηγούμενο μήνα γιατί μου κάνει για το κατ’ εξοχήν καλοκαιρινό άλμπουμ της χρονιάς παρά την διάσπαρτη φθινοπωρινή μελαγχολία του. Απ’ την άλλη, αν δεν είχα μαζέψει τόση όρεξη για ν’ ακούσω νέα μουσική ίσως να μην το εκτιμούσα κατ’ αυτό τον τρόπο. Οι αμετανόητοι νοσταλγοί της μπαλάντας θα βρουν εδώ τον νέο μεσσία της rock μουσικής. Το άλμπουμ κινείται σε ακουστικά λιβάδια, μια unplugged φάση, με την acid χροιά του Ty να χρωματίζει ψυχεδελικά το όλο ύφος του δίσκου. Μόνο στο The Man Man θ’ ακούσετε ηλεκτρική κιθάρα να σολάρει. Το δροσερό πρωινό της 3ης Σεπτεμβρίου, άκουσα όλο το άλμπουμ έχοντας θέα τον κάμπο της Κεντρικής Εύβοιας και για κάποιο λόγο λάτρεψα την αισθητική σύλληψη του Sleeper, παρ’ όλο που δεν είναι δίσκος που συγκλονίζει.

Vermis by ULCERATE

Η αδυσώπητη ανατροπή της ουσίας των Ulcerate συμβαίνει με το αδιανόητο drumming του ήδη τεράστιου Jamie Saint Merat. Πολλά έχουν ειπωθεί για τον ίδιο, ακόμα περισσότερα για τους δίσκους που προηγήθηκαν αλλά η αλήθεια είναι μία για μένα: καταμεσής του τεχνικού κυκεώνα των θεόρατων riffs ξεπροβάλλει πάντα η περσόνα του σπουδαίου αυτού μουσικού για να εξαφανίσει κάθε μέλος του γκρουπ. Προφανώς αυτό δε συμβαίνει επιτηδευμένα αλλά ο τύπος έχει έρθει από άλλο πλανήτη και είναι καταδικασμένος να κρατά τον πήχη τόσο υψηλά. Γενικά το Vermis είναι ένας δίσκος που δανείζεται τον χαρακτήρα και την ατμόσφαιρα των προηγούμενων δίσκων τους. Δεν πρωτοπορεί σε κανέναν τομέα και οι συνθέσεις είναι σαφώς λιγότερο μνημειώδεις απ’ τον γιγαντιαίο προκάτοχό του. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα εξαντλημένα ρυθμικά, τη γνώριμη φωνή και μια ατμόσφαιρα στο repeat, έρχονται τα τύμπανα σαν όργανο ν’ αναδείξουν τον lead χαρακτήρα τους ενάντια σε κάθε γκετοποιημένη αντίληψη περί μουσικής έκφρασης. Κανείς δεν θα στεναχωρηθεί με το Vermis. Αλλά κανείς δεν θα ενθουσιαστεί κιόλας.

Black Magic Cannot Cross Water by RAINFOREST SPIRITUAL ENSLAVEMENT

Είναι περιττό ν’ αναφέρω τον ιθύνοντα νου πίσω απ’ τους Rainforest Spiritual Enslavement. Παρ’ όλα αυτά μιλάμε για έναν άνθρωπο που ξέρει να εκτυλίσσει με μοναδικό τρόπο το καλά ενορχηστρωμένο παιχνίδι των αισθήσεων. Τα τόσα projects στα οποία έχει δημιουργήσει τέχνη μαρτυρούν την υγιή νοοτροπία της μουσικής εξερεύνησης παρ’ όλο το εκκεντρικό outlook της επιφάνειας αυτών. Το Black Magic Cannot Cross Water είναι ένα ακόμα πετυχημένο ambient εγχείρημα με τα οργανικά drones και τη φρικαλέα σιωπή να δεσπόζουν και στις δύο μακροσκελείς συνθέσεις του. Έχω ξαναναφέρει στο παρελθόν ότι τα συγκεκριμένα ακούσματα απαιτούν συγκεκριμένη διάθεση και τακτοποίηση χώρου/κατάστασης για να αναδείξουν το feeling όπως χρειάζεται. Έτσι κι αυτό άλμπουμ δεν αποτελεί εξαίρεση ως προς το τι πρέπει να προηγηθεί της ακρόασης του. Αν θέλετε λοιπόν να μεταφερθείτε σε χώρους μαγείας όπου συχνά-πυκνά διάφορα πνεύματα κάνουν εμφάνιση επιλέξτε να το ακούσετε μέσω ακουστικών όταν ο περισσότερος κόσμος της περιοχής σας ήδη θα κοιμάται.

Vortex by THE HOWLING WIND

Το Of Babalon ήταν ένα ισχυρό πλήγμα για την καριέρα του Ryan Lipynsky στους The Howling Wind. Τα χτυπήματα με το νέο δίσκο γίνονται ακόμα πιο αλεπάλληλα και λυσσαλέα μιας και το όραμα αυτού του μεγάλου μουσικού πλέον έχει πάρει τελειοποιημένο σχήμα ως προς το πως εκφράζεται. Περιττό να αναφέρουμε ότι η ροή του δίσκου είναι τουλάχιστον υποβλητική, μια φυσική συνέχεια ευμνήμονων και σκοτεινών riffs διαδέχονται το ένα το άλλο, γητευμένα από το groove των θεόθεων Celtic Frost της “ough” εποχής, φέροντας λίγο πλέον από το πνεύμα των όσων έπραξε στους Thralldom. Η μουσική είναι περισσότερο απειλητική παρά ψευτο-ψαρωτική και παραμένει συνεχώς μέσα στο old school death/black metal πνεύμα. Το ουσιώδες drumming του Tim Call βοηθάει στη διατήρηση της όλης trippy παραζάλης του Vortex και εν ολίγοις ο δίσκος ανεβαίνει στο υψηλότερο βάθρο έμπνευσης της μπάντας συγκρινόμενος με όλο το τρομακτικά καλό παρελθόν της. Επικοί όσο και οργίλοι, οι THW με το νέο αυτό έκτροπο θα έπρεπε να απασχολήσουν μια μεγάλη μερίδα του metal ακρωατηρίου γιατί το αξίζουν όσο λίγοι. Ιερό προσκύνημα…

No Content (EP) by WRECK AND REFERENCE

Το No Youth του Αμερικάνικου ντουέτου έσκασε σαν βόμβα ναπάλμ. Μιλάμε για έναν αβάσταχτο δίσκο, πνιγμένο μες στην απόκοσμη έκφραση, την suicidal διάθεση και την μακάβρια φρίκη. Το ΕΡ τιτλοφορείται ως No Content και λειτουργεί εν μέρει σαν μια μικρή συνέχεια του αριστουργήμαυος που προηγήθηκε. Στη γλώσσα των Wreck and Reference αυτό μεταφράζεται σε ισάξιου βεληνεκούς φρικαλέα ηχοτόπια και απελπισμένα φωνητικά που φέρνουν βόλτα απ’ το noise ως τα αλλόκοτα drones της παράνοιας. Φυσικά το No Content δεν αρκεί για να ικανοποιήσει τις ορέξεις μας. Δυο μόλις τραγούδια είναι αδύνατον να μας ευχαριστήσουν. Κατά τ’άλλα, το Absurdities & Echoes εισάγει το κοινό στην απόκοσμη μαγεία του γκρουπ και εν συνεχεία δίνει θέση στο θεσπέσιο Abhorrence που παρ’ όλη τη σύντομη διάρκειά του φροντίζει να μας υπενθυμίσει τη δύναμη αυτής της μπάντας ως προς την ακραία αισθητική. Τα τύμπανα, η φωνή, οι τερατώδεις ήχοι μέσα απ’ το εξωγήινο pad του frontman – όλα επιβάλλονται με το άλλοθι μιας καλλιτεχνικής εξυγίνασης και την αντιμετώπιση ενός νεοσύστατου (σχεδόν) μουσικού τρόμου.

Wisdom of Crowds by BRUCE SOORD & JONAS RENKSE

Το Wisdom of Crowds είναι ένα αναχρονιστικό, progressive projectτου Bruce Soord (των The Pineapple Thief) και του Jonas Renkse (Katatonia, Bloodbath). Η μουσική του δίσκου πορεύεται μέσα σε εύθραυστες μελωδίες, μια γνωστή συνταγή έκφρασης που ταιριάζει με την χαρακτηριστική, νοσταλγική χροιά του Renkse. Η λιτότητα των τραγουδιών είναι στοχευμένη και συνειδητά αποσκοπεί στο να συγκινήσει τον ακροατή πότε με την Depeche Mode-ίλα που ζέχνει, πότε με τα Wilson-ικά χορωδιακά και γενικά τον mainstream χαρακτήρα τους. Η λειψή αρχιτεκτονική τους απευθύνεται σε ένα διαλλακτικό κοινό αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι κατακριτέο. Γενικά όμως το Wisdom of Crowds σαν άλμπουμ είναι λίγο. Συμπαθητικό αλλά λίγο. Αν και οι ιδέες που παίζουν εδώ είναι πολλά υποσχόμενες, κάπου χάνονται σε μια φλύαρη προσπάθεια δημιουργίας ατμόσφαιρας. Η εισηγμένη περσόνα του Renkse στο ύφος του δίσκου αρκείται μόνο στην standard εκφορά των λέξεων χαρίζοντας μόνο τη μαγεία της φωνής του. Οι μελωδίες του όμως είναι μονότονες και τελικά κουράζουν (κάτι που προσωπικά εντοπίζω και στα τελευταία albums των Katatonia). Το κάθε track μεμονωμένα ίσως να λειτουργεί πιο ευχάριστα. Στο σύνολο όμως, η συνεργασία αυτή χάνει στους πόντους.

13 by BLACK SABBATH

Το ποιοτικό ναυάγιο στις καριέρες των fab four έχει συμβεί δεκαετίες τώρα. Εξαίρεση αποτελούν κάποια μεμονωμένα tracks (που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) απ’ τον solo Tony Iommi. Ίσως και κάποια απ’ το αρκετά μακρινό παρελθόν του Geezer Butler. Αν εξετάσω το 13 σαν ούγκα οπαδός, τότε πρόκειται για το νέο δίσκο των Black Sabbath και τελειώνουμε εδώ. Το End of the Beginning κλείνει το μάτι στην ομώνυμη σύνθεση του ντεμπούτου τους, “μας μεράκλωσαν πάλι”, “δώσε μωρή κιθάρα”, “ο Ozzy είναι θεός” και όλα αυτά τα γραφικά. Και η αλήθεια είναι ότι είναι ευτυχές τ’ ότι, παρά τα χρόνια τους και τις μεταξύ τους σχέσεις, κατάφεραν επιτέλους και κυκλοφόρησαν ένα νέο άλμπουμ. Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια όμως; Εδώ δεν υπάρχει ο roll-ίστας Bill Ward. Αντ’ αυτού, πίσω απ’ το drumkit νοίκιασαν τον ατάλαντο Brad Wilk (Rage Against the Machine, Audioslave) ο οποίος όμως δεν είναι δα και το κύριο πρόβλημα. Πέρα απ’ τον άθλιο ήχο των ρυθμικών κιθάρων -κάτι που σώζει η heavy φύση της riffολογίας του Iommi- οι συνθέσεις είναι ως επί το πλείστον βαρετές και αδίκως ξεχειλωμένες. Τα μισά τραγούδια δεν έχουν καν λόγο ύπαρξης και η μαγεία έχει χαθεί σε κάθε τομέα. Με κάθε σεβασμό προς τους μεγάλους αυτούς μουσικούς, το 13 είναι μια μεγάλη πατάτα. Δέχομαι κάθε είδους κράξιμο τώρα.