Part Ache by JUNGBLUTH

Ο καθένας κρίνει τις μουσικές που ακούει βάσει των εμπειριών του. Παρ’ ότι λοιπόν οι Jungbluth επιδίδονται σ’ ένα hardcore τεραστίων διαστάσεων, δε μπορώ ν’ αποκρύψω το γεγονός ότι με το εισαγωγικό Crevasse έπιασα κάποιους In the Woods παλμούς να δονούν το σύμπαν. Ένα δάκρυ κύλησε. Το Part Ache είναι ένας απ’ τους καλύτερους hardcore δίσκους των τελευταίων ετών. Ας αρχίσουμε λοιπόν με αυτό το αξίωμα. Εν συνεχεία μένει μόνο το να τονίσουμε τους σαρωτικούς ρυθμούς των Γερμανών που, θυσιασμένοι στον βωμό της Cursed αισθητικής, σε πιάνουν απ’ τα μούτρα και σε κυλούν για χιλιόμετρα. Η μελωδία των συνθέσεων είναι βιτριολικής υπόστασης και όχι αποτέλεσμα gay απωθημένων. Χαοτικές σφήνες τύπου Au Revoir Tristesse οξύνουν τη συναισθηματική φόρτιση του δίσκου ξεπερνώντας τα όρια της συγκίνησης. Μια επίσκεψη σε διάφορα blogs με ενημέρωσε ότι οι στίχοι είναι επίσης εκπληκτικοί αλλά δε γνωρίζω Γερμανικά για να μπορώ να κρίνω. Όπως όλα δείχνουν λοιπόν, οι Jungbluth κυκλοφόρησαν ένα τελειοποιημένο δείγμα τέχνης πάνω σε κάθε τομέα. Προσκυνώ ταπεινόφρονα.

YPLL by RETOX

Το αριστουργηματικό, κατ’ εμέ, εξώφυλλο του δίσκου είναι ισάξιο του περιεχομένου του. Οι Retox είναι αντιπολιτιστικά φορτία που στον απόηχο του υπεργαμάτου Ugly Animals συνεχίζουν να ιδρώνουν μ’ ένα αρκετά τεχνικό punk/hardore ιδίωμα εφαπτόμενου του Black Flag ύφους αλλά και σύγχρονων μπαντών που διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο της δυσαρμονίας και του εκκεντρικού riffing. Ο προσανατολισμός του γκρουπ είναι καθαρά κοινωνικού ( ή αντικοινωνικού) χαρακτήρα, μια κατάσταση που θέτουν εμφανή μέσα απ’ τις δώδεκα τραγουδάρες του YPLL. Ένας δίσκος που είναι τόσο άμεσος, όσο λίγοι, με καταστροφικές συνέπειες. Πέρα απ’ τη μουσική χροιά τους οι Retox είναι ιδιαίτερα καυστικοί στην στιχουργική τοποθέτησή τους, ολοκληρώνοντας εντέλει ένα άψογο άλμπουμ που σπέρνει σε κάθε τομέα. Αν τίτλοι-κλισέ όπως Don’t Fall in Love with Yourself, You Lost Me at “It Wasn’t My Fault”, Congratulations You Are Good Enough, The Art of Really Really Sucking και Consider the Scabs Already Picked δεν σας λένε τίποτα, μην μπείτε καν στον κόπο να το ακούσετε. Μόνο punk.

Shame by NO OMEGA

Το Shame είναι ένα συν στα δισκογραφικά της αξιόλογης της Throatruiner Records. Ένα καθοριστικό καλλιτεχνικό για τους No Omega βήμα, καθώς το hardcore που εκτελεί και συνθέτει η μπάντα είναι πλημμυρισμένο από το πικρό αίσθημα που αποπνέουν οι κιθάρες. Τόσο ώστε να διακρίνονται σχετικά εύκολα από αντίστοιχους ομοϊδεάτες τους. Οι καταβολές της μπάντας προέρχονται και από post κυκλοφορίες των 00s. Τουτέστιν, χτίζουν ένα φιλόδοξο background παράνοιας, αρκούντως στρυφνό και τοξικό συνάμα, δίχως να χάνουν την πάγια αμεσότητά τους με τον ακροατή. Το αξιοζήλευτο είναι πως στο όλο ύφος τους καταφέρνουν να προσθέτουν τόσο λαθραία black metal περάσματα, ενώ αφήνουν για πολλά δευτερόλεπτα ambient feedbacks ως ανάσες (βλ. Utopianist). Το αποτέλεσμα ξεπερνά την απλά γραφική προσπάθεια του καλλιτέχνη να ξεχωρίσει κι έτσι το μόνο που μένει είναι ένας δίσκος φορτισμένος συναισθηματικά που θα καταφέρει να αγαπηθεί από μια πλειάδα οπαδών του είδους για όλα αυτά που προσφέρει. Πολύ δυνατό.

Blank Language by RUINED FAMILIES

Συριγμός παιάνων συμφοράς. Στίχοι που κρύβουν σχεδόν όλο το νόημα του σήμερα. Hardcore, punk, post wave, black metal. Σύντομη διάρκεια. Ουσία μέχρι αηδίας. Οι Ruined Families πλέον εμπεδώνονται. Έλα, βλακάκο, μην προσπαθείς να βρεις κι εδώ το ψεγάδι. Θα καταπιούμε την προσήλωσή σου στο να στηρίζεις τις άλλες, τις δευτεροκλασάτες τέχνες. Ετούτο δεν σηκώνει δικαιολογίες. Αυτό εδραιώνει τη μουσική συνένωση ειδών, τον πάγιο ιδρώτα των μελών να ξεράσουν στη μάπα σου όλες τις επιρροές τους. Γίνεται ύπουλη εμμονή, προσήκει σε κάθε γαμημένο αυτί. Το Blank Language δεν διαθέτει highlights. Είναι μονίμως καρφωμένο στην κορυφή. Δεν σπαταλάει ούτε μισό δευτερόλεπτο απ’ τη διάρκειά του. Το παθιασμένο performance είναι αδιάλειπτο, ο ήχος του πελώριος. Κάποτε κάποιος με είπε ανέραστο και ανέπαφο. Και πως γίνεται να ανατριχιάζω ακούγοντας αυτό το άλμπουμ; Εσφαλμένη εκτίμηση άραγε ή η νέα δισκάρα των ντόπιων (ναι ρε, Έλληνες είναι) Ruined Families απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν έχουν καρδιά; Σιχάθηκα να τους προωθώ σ’ αυτιά γνωστών κι αυτοί να μη δίνουν τη δέουσα προσοχή. Γάμα τους όλους. Αυτό το άλμπουμ γίνεται δικό μου.

Selt-titled by ANTIMOB

Αν διασπάσεις την υφολογική αμφίεση του συγκεκριμένου άλμπουμ, μέσα απ’ την όλη έκρηξη θα προκύψει ένα αγνό punk σκηνικό που σαν είδος ούτως ή άλλως χαράζει την πορεία των Antimob. Το hardcore επεμβαίνει με αυξημένο tempo και καβγατζίδικη διάθεση. Οι Antimob είναι μια αναρχική αντιεξουσιαστική κολλεκτίβα που οχλεί τ’ ακουστικά με ελληνόφωνο τρόπο, φτύνωντας στίχους κοινωνικού υποβάθρου και εξαθλίωσης κατά αφεντικών και οποιουδήποτε είδους πολιτικολογίας. Αν και αυτό μπορεί να τρομάξει πολλούς από σας, γιατί πολλές φορές στο παρελθόν παρόμοια σκηνικά έχουν φτιαχτεί κάπως κακότεχνα και αδέξια, με αυτούς τους τύπους δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Κατ’ αρχάς η μπάντα έχει εύστοχα συνθέσει κατά βάση μικρά τραγούδια που δεν προκαλούν πλήξη αλλά αντιθέτως λειτουργούν σαν ένεση αδρεναλίνης. Λίγο το Cursed-ικό περίβλημα, λίγο η Motorhead-ικη αναίδεια και αλητεία, το Antimob είναι φουριόζικο, θορυβώδες και μια χαρά δισκάρα που (λογικά) ζωντανά θα προσφέρει ιδρωμένες συγκινήσεις. Φετιχ-άκι.

Et le Diable Rit Avec Nous by KICKBACK

Ναι. Οι Κickback δεν είναι μπάντα που πρεσβέύει την αρετή μιας όποιας παγιοποίησης. Φυσικά και πάντα είχαν trademark σημεία στον ήχο τους μα αυτό δε σημαίνει ότι ακολούθησαν την πεπατημένη, άθλια εκτέλεση μιας συγκεκριμένης νόρμας. Και μπορεί τα εκ-της-κολάσεως εκρηκτικά groove τους να λάμπουν δια της απουσίας τους στο συγκεκριμένο δίσκο αλλά αυτό δεν καθιστά άσχημο το νέο τους πρόσωπο. Παρόλα αυτά θα πρέπει να συμφωνήσω ότι όταν μιλάμε για Kickback προσδοκούμε ένα παράφρων hardcore στυλ μιας και κατέχουν (προσωπική μου γνώμη) τα ηνία στο ιδίωμα παρέα με μπάντες όπως οι Catharsis και κανέναν άλλον. Μπορεί στο It’s a Burning Hell να περνούν μια έντονη κρίση ταυτότητας ανακατέυοντας ένα κοκτέιλ Beastie Boys, Crowbar (αγελαδίσια) riffs και kitsch beats μα τραγούδια σαν το εισαγωγικό Sorption κρύβουν την ευχάριστη εκείνη δυσαρμονία που τόσο τους ταιριάζει. Γενικά θα έλεγα ότι είναι ο πιο τεχνικός τους δίσκος και συνάμα ο πιο προοδευτικός τους εφόσον είναι σαφές ότι μπλέκουν λίγο τις μελωδίες τους από μουσικές επιρροές που δεν καταφέρνουν να καλύψουν πετυχημένα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μετάνιωσα για το συνολικό χρόνο που σπατάλησα για την ακρόασή του. Το θέμα όπως και να’ χει είναι ότι τρώγονται εμφανώς για κάτι διαφορετικό και με λίγη πίστη και ελπίδα αναμένουμε σε ένα αριστούργημα σύντομα. Κατά τ’ άλλα…