Regnum Saturni by FELL VOICES

Η βουβαμάρα των Fell Voices είναι καθηλωτική και κατασκότεινη. Το Regnum Saturni είναι ένα άλμπουμ που περιέχει μόλις τρεις μακροσκελείς συνθέσεις οι οποίες όμως μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Πέρα από οτιδήποτε καλογυαλισμένο, οι Αμερικάνοι ηχογραφούν έναν αβυσσαλέο δίσκο που διέπεται από εωσφορική ευμάρεια και ερεβώδες τρόμο. Το Flesh From Bone παίρνει ασθματικές ανάσες πριν ξεσπάσει το ατέρμονο blastbeat και οι, σαν σε delay, ταυτόχρονες συγχορδιακές αλλαγές κιθάρας και πλήκτρων. Τα πάντα είναι δυσβάσταχτα εδώ. Τα φωνητικά βγαίνουν κατευθείαν απ’ τον Άδη και στα ηχεία φτάνει μόνο ο απόηχος αυτών. Σίγουρα δεν αστειεύονται. Δε μπορεί ν’ αστειεύονται. Οι διαφορές στο Emergence είναι δυσδιάκριτες. Παρ’ όλα αυτά αν εξετάσεις το Regnum Saturni σαν μία οντότητα, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα που θερίζει το υπόστρωμα (και μόνο αυτό). Black metal, ελεγειακό, δύσκολο, ζοφερό. Απ’ αυτά που κανείς δεν θα θυμάται αύριο αλλά πάντα θα ακούγεται με το ίδιο δέος και περιέργεια. Μια σταθερή θεσμική αξία. Κρύο. Παγωμένο.

Vortex by THE HOWLING WIND

Το Of Babalon ήταν ένα ισχυρό πλήγμα για την καριέρα του Ryan Lipynsky στους The Howling Wind. Τα χτυπήματα με το νέο δίσκο γίνονται ακόμα πιο αλεπάλληλα και λυσσαλέα μιας και το όραμα αυτού του μεγάλου μουσικού πλέον έχει πάρει τελειοποιημένο σχήμα ως προς το πως εκφράζεται. Περιττό να αναφέρουμε ότι η ροή του δίσκου είναι τουλάχιστον υποβλητική, μια φυσική συνέχεια ευμνήμονων και σκοτεινών riffs διαδέχονται το ένα το άλλο, γητευμένα από το groove των θεόθεων Celtic Frost της “ough” εποχής, φέροντας λίγο πλέον από το πνεύμα των όσων έπραξε στους Thralldom. Η μουσική είναι περισσότερο απειλητική παρά ψευτο-ψαρωτική και παραμένει συνεχώς μέσα στο old school death/black metal πνεύμα. Το ουσιώδες drumming του Tim Call βοηθάει στη διατήρηση της όλης trippy παραζάλης του Vortex και εν ολίγοις ο δίσκος ανεβαίνει στο υψηλότερο βάθρο έμπνευσης της μπάντας συγκρινόμενος με όλο το τρομακτικά καλό παρελθόν της. Επικοί όσο και οργίλοι, οι THW με το νέο αυτό έκτροπο θα έπρεπε να απασχολήσουν μια μεγάλη μερίδα του metal ακρωατηρίου γιατί το αξίζουν όσο λίγοι. Ιερό προσκύνημα…

Sunbather by DEAFHEAVEN

Το Sunbather δεν δημιουργεί νέα δεδομένα στα του black metal πλαίσια. Πιθανότατα όμως να είναι απ’ τους δίσκους που θα ενοχλήσει τους trve του είδους για πάμπολλους λόγους. Πέρα απ’ την καταγωγή τους, (ΗΠΑ) οι Deafheaven είναι μια μπάντα που ανήκει στις τάξεις της Deathwish Inc. Αυτό αυτομάτως δηλώνει μια βασική αρχή σταθερότητας όσον αφορά τη γλυκόπικρη μελωδία. Και αυτό ακριβώς συμβαίενι ουσιαστικά στο νέο άλμπουμ του γκρουπ μες στο οποίο θεμελιώνεται η μεγαλεπίβολη σύνθεση, η majestic αίσθηση και τα μακρόσυρτα, freedom riffs. Πολλούς ίσως τους κουράσει το ασταμάτητο blastbeat αλλά προσωπικά θεωρώ ότι είναι ένα απ’ τα trademarks των πανέμορφων τραγουδιών τους και ένας λόγος γεφυρώματος με το ένδοξο παρελθόν του black metal. Κατά τ’ άλλα, οι τύποι σπάνε τη μονοτονία με αρκούντως ευφάνταστα ορχηστρικά lapses, πιάνα, καθαρές συγχορδίες και άλλα τέτοια. Το αποτέλεσμα είναι επικό και συστήνει ένα εναλλακτικό πρόσωπο, ένα Godspeed You! Black Emperor-ικής υφής black metal, επιτυγχάνοντας σ’ όλα τα ρίσκα που πήρε η μπάντα κατά τη δημιουργία και εκτέλεσή του.

Dark Gods: Seven Billion Slaves) by VON

Οι Von εξετάζουν ανορθόδοξα τη θεσμική αρχιτεκτονική του είδους όσον αφορά τον ήχο αλλά και τις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές. Κι αυτό είναι κάτι που προδίδεται απ’ την δυνατή ένταση των τυμπάνων και του μπάσου στη μίξη του άλμπουμ αλλά και απ’ την Candlemass-ική επικούρα του Ancient Flesh of the Dark Gods π.χ. Γενικά όμως, παραμένουν το ίδιο απάνθρωποι και δυσοίωνοι όπως ακουγόντουσαν προ-δεκαετιών σ’ εκείνο το τρομακτικό Satanic Blood demo με τους δυσδιάκριτους μουσικούς ορίζοντες και τη βουτιά της μπάντας στα σκοτάδια τόσο του φρικαλέου death metal αλλά και του ψυχρού black metal. Οι Von στο Dark Gods: Seven Billion Slaves επιλέγουν να αναπτυχθούν αργά, πότε δια της μινιμαλιστικής οδού (Hands of Black Death) ή την τήρηση του ενός riff ακόμα και σε σύντομες βλασφήμιες (Dark Gods) και πότε στο νευρόσπαστο riffing με τα αβυσσαλέα φωνητικά του Venien να είναι παρόντα καθ’ όλη τη διάρκεια του ηχητικού τρόμου που παράγουν. Ο δίσκος γαμεί αλλά ομολογώ πως το -κατά κάποιο τρόπο- alter ego project των Von Goat σπέρνει ακόμα περισσότερο. Πολύ περισσότερο βασικά.

Világvége by RORCAL

Tο Világvége είναι εκ των κορυφαίων κυκλοφοριών του τρέχοντος έτους ήδη. Το εισαγωγικό I λειτουργεί άπταιστα σαν πρόλογος των όσων προμηνύονται εδώ μέσα δίνοντας σκυτάλη στο υπερ-sludge D με την ακράια νωχελικότητα του να συλλαμβάνει τον ακροατή αυτομάτως. Ο δίσκος όμως (η ουσία του δίσκου) αρχίζει να ξεχειλίζει με το II όπου το αυξημένο tempo και η majestic έκφραση θεριεύουν επικίνδυνα. Το black metal περιβάλλον που εξελίσσουν οι Rorcal είναι αυταρχικού ύφους και πρωτεύοντα ρόλο στις συνθέσεις παίζουν τα μεγαλειώδη riffs και τα Ihsahn-ικά φωνητικά. Το άλμπουμ αυτό είναι σπουδαίο γιατί βρίσκεται μονίμως σ’ έναν ηχητικό αναβρασμό όπου κάθε στιγμή (το εννοώ) είναι και ένα highlight. Μοναδική ίσως ένσταση είναι η συνεχής παρουσία φωνητικών που, αν και υπεργαμηστερά, δεν αφήνουν τόσο την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα ν’ ανασάνει τη δυσθυμική διάθεση της μπάντας. Όπως και να ‘χει όμως, η δομή του άλμπουμ είναι τουλάχιστον συγκλονιστική και μου υπενθυμίζει γιατί το ακραίο metal μια απ’ τις πιο περιπετειώδεις σκηνές εκεί έξω.

Commuters by COILGUNS

Όταν πρόσφατα ένας φίλος θέλησε να μου βάλει το νέο άλμπουμ των Coilguns η αρχική αντίδρασή μου ήταν ότι πιθανώς επρόκειτο για μια L.A. μπάντα που στην καλύτερη παίζει το τίγκα άδοξο NWOAHM. Εξεπλάγην όμως όταν άκουσα τον ηχητικό όλεθρο που ξεχύθηκε απ’ το μπασοηχείο που ήταν συνδεδεμένο με το κινητό του τηλέφωνο. Στο Commuters η ποσότητα των διαφορετικών επιρροών που έχουν μπολιάσει στο μοντέρνο hardcore τους συνάδει απόλυτα με την ποιοτική έκφραση του γκρουπ. Το τεράστιο πλεονέκτημα της μπάντας είναι η φωνή της, ένας τραγουδιστής που βγάζει μάτια και που επιτέλους δεν ακούγεται gay ούτε στα καθαρά του σημεία. Το Commuters κατάφερε να με ρουφήξει μέσα του και ενίοτε άκουγα ήχους βιομηχανικού black metal, εξωγήινα riffs όπως εκφράζονται απ’ τους μέγιστους Virus (21 Almonds a Day), δυσαρμονίες των late Ulcerate, την ευφυία των DEP κ.ο.κ. Όλα αυτά σε σπόντες, κλάσματα της ώρας, που δεν επιτρέπουν τον κατακερματισμό της αμεσότητας, με τους Coilguns του συγκεκριμένου δίσκου να είναι μια προγραμματισμένη γροθιά στη μάπα του ακροατή. Μακάρι το μέλλον τους να είναι εξίσου περιπετειώδες αλλά και ουσιώδες.

IV: An Arrow in Heart by AOSOTH

Το III ήταν μεγάλη δισκάρα. Δεν ξέρω κατά πόσο πολύ τον πήραν πρέφα εκείνον τον δίσκο οι όποιοι οπαδοί. Το IV: An Arrow in Heart μου φέρνει ξανά τη διάθεση να γράψω γι’ αυτούς τους Γάλλους οραματιστές της ακραίας μουσικής σκηνής. Κι αν εδώ δεν πρόκειται να βρείτε συνταρακτικές καινοτομίες, το δύστροπο και αυστηρά μορφοποιημένο ύφος τους κατατάσσει το νέο αυτό άλμπουμ μέσα σε εκείνα τα μικρά αριστουργήματα που εκτιμούνται απ’ αυτούς τους λίγους που πρέπει, Όχι, εγώ μπορέι να μην συγκαταλέγομαι καν μέσα σ’ αυτούς αλλά αυτή τη φορά έτυχε να συμβαδίσω χρονικά μαζί τους και πλέον οφείλω να τονίσω τη δύναμη των Aosoth σαν μπάντα. Ο mKm είναι συνυπεύθυνος για την έκρηξη του Γαλλικού black metal της προηγούμενης δεκαετίας, το οποίο ξεφ΄τιλιζε σχδόν όλη τη βόρεια σκηνή, παρέα με κάποιους έτερους ομοϊδεάτες όπως οι (ανεπανάληπτοι) Deathspell Omega και οι Arkhon Infaustus. Οι Aosoth στο τέταρτο άλμπουμ τους έχουν λίγο απ’ όλα. Η απαιτούμενη ορθοδοξίλα, η στάχτη των αξεπέραστων Antaeus, το μίσος του intelligent παραρτήματος του είδους (βλ. Rebel Extravaganza) και άλλα τέτοια κακούδια. Εν ολίγοις, το An Arrow in Heart γαμεί και δέρνει. Τα συστατικά του είναι αυτά που οδηγούν σε επιτυχία όπως και να ‘χει.

Blank Language by RUINED FAMILIES

Συριγμός παιάνων συμφοράς. Στίχοι που κρύβουν σχεδόν όλο το νόημα του σήμερα. Hardcore, punk, post wave, black metal. Σύντομη διάρκεια. Ουσία μέχρι αηδίας. Οι Ruined Families πλέον εμπεδώνονται. Έλα, βλακάκο, μην προσπαθείς να βρεις κι εδώ το ψεγάδι. Θα καταπιούμε την προσήλωσή σου στο να στηρίζεις τις άλλες, τις δευτεροκλασάτες τέχνες. Ετούτο δεν σηκώνει δικαιολογίες. Αυτό εδραιώνει τη μουσική συνένωση ειδών, τον πάγιο ιδρώτα των μελών να ξεράσουν στη μάπα σου όλες τις επιρροές τους. Γίνεται ύπουλη εμμονή, προσήκει σε κάθε γαμημένο αυτί. Το Blank Language δεν διαθέτει highlights. Είναι μονίμως καρφωμένο στην κορυφή. Δεν σπαταλάει ούτε μισό δευτερόλεπτο απ’ τη διάρκειά του. Το παθιασμένο performance είναι αδιάλειπτο, ο ήχος του πελώριος. Κάποτε κάποιος με είπε ανέραστο και ανέπαφο. Και πως γίνεται να ανατριχιάζω ακούγοντας αυτό το άλμπουμ; Εσφαλμένη εκτίμηση άραγε ή η νέα δισκάρα των ντόπιων (ναι ρε, Έλληνες είναι) Ruined Families απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν έχουν καρδιά; Σιχάθηκα να τους προωθώ σ’ αυτιά γνωστών κι αυτοί να μη δίνουν τη δέουσα προσοχή. Γάμα τους όλους. Αυτό το άλμπουμ γίνεται δικό μου.

Moksha by CLOUD RAT

Τ’ ότι στις αρχές της χρονιάς άκουσα μια δισκάρα σαν το This World is Dead των Blockheads, έφτανε για να ικανοποιήσω τις grind ορέξεις μου. Το Moksha των φοβερών Cloud Rat έρχεται για να συνεχίσει το σερί των πανέμορφων grind κυκλοφοριών του τρέχοντος έτους. Η φύση του άλμπουμ είναι πιο πολυσχιδής και το μοτίβο του πιο στριμμένο. Τα riffs επιδεινώνονται σαν ασθένεια και ανά φάσεις εκφυλίζονται εύστοχα δίνοντας θέση σε δυστοπικές μπαλάντες (ω, ναι) χωρίς ν’ ατιμάζουν τη ροή του δίσκου. Αντιθέτως, οι σπόντες τύπου Infinity Chasm συγκρατούν την όλη ατμόσφαιρα σε ανθυγιεινά επίπεδα και προσφέρουν περαιτέρω πτώση του ηθικού. Τα ημι-black metal ρυθμικά που μπολιάζουν εδώ κι εκεί είναι χρωματισμένα με κατήφεια και έτσι ο χαρακτήρας του Moksha γίνεται τίγκα συγκινησιακός. Ενδιαφέρον έχει ν’ ακούσετε το άλμπουμ διαβάζοντας ταυτόχρονα τους όμορφους στίχους του. Η πλήρης αθυμία και η παράλληλη εξάγνιση σκάει στο ομώνυμο track που κλείνει αυτό το μικρό αριστούργημα όπου ο ρυθμός του πιάνου σε συνδυασμό με τους ήχους στο background λειτουργούν σαν ψυχικό καθαρτικό. Τέχνη.

The Purging by TERRA TENEBROSA

“Οι επιφανειακές αλλαγές διαιωνίζουν τα προβλήματα του σήμερα. Οι σημερινές προκλήσεις δεν είναι δυνατό να αντιμετωπιστούν με απαρχαιωμένες αντιλήψεις και αξίες που δεν έχουν πλέον καμιά σημασία.”

Δανείστηκα τις παραπάνω προτάσεις απ’ το The Best That Money Can’t Buy (Beyond Politics, Poverty & War) του J. Fresco για να έχω ένα πάτημα πάνω στην ιδιοσυγκρασία του μυστήριου τρίο που απαρτίζει την κολλεκτίβα των Terra Tenebrosa. Με τη σειρά τους αυτοί οι τύποι δανείζονται στοιχεία από μπάντες που έχουν παίξει εδώ και χρόνια τη μουσική του μέλλοντος (βλ. Ved Buens Ende, Deathspell Omega κ.α.) και τα συγχέουν τόσο μοναδικά στις συνθέσεις τους με αποτέλεσμα να αστραποβολούν ένα κατάμαυρο σκοτάδι έμπνευσης και να εκτοξεύουν βολές ρίγους προς πάσα κατεύθυνση με τις ουσιαστικές τραγουδάρες που γράφουν. Το The Purging σκάει σαν ακόμα μια φανταστική κυκλοφορία στην δισκογραφία της μπάντας (μόλις δεύτερο άλμπουμ). Έτσι απλά. Όσοι έχουν βουλιάξει στο ύφος τους κατά το παρελθόν μπορούν να κάνουν ήδη χαρές για το νέο αυτό πόνημα. Οι άλλοι καλό θα ήταν να σπεύσουν να συστηθούν με την άψογη έκφρασή τους. Οτιδήποτε άλλο είναι μόνο περιττό.