Blood Moon Rise by JEX THOTH

Η μπάντα της Jex Thoth πάντοτε μου ήταν συμπαθής λόγω της αγάπης που τρέφω για το doom rock σαν είδος και δη το πρωτόλειο, όπου και βασιλεύει η γυμνή έκφραση. Το Blood Moon Rise είναι ένα αμάγαλμα τέχνης με συντριπτικό feeling. Κακώς θεωρούνται μέρος αυτής της occult σπείρας όπως θεσμοθέτησαν κριτικοί και οπαδοί. Όχι ότι είχαν πλήρως άδικο βέβαια. Απλώς με το νέο άλμπουμ οι Jex Thoth αφήνουν γαλαξίες πίσω κάθε συμπαθητική μπάντα που κινείται σε ανάλογες μουσικές στρατόσφαιρες. O συγκεκριμένος δίσκος είναι σαν κάτι αντίστοιχο του μνημειώδους A Day of Nights των Battle of Mice χωρίς τις post καταβολές και τη στήριξη πάνω στη δύναμη της συγκλονιστικής φωνής της Julie Christmas. Αντιθέτως, τα αργόσυρτα rifs είναι μακάβρια και εξωφρενικά μεγαλοπρεπή, ντυμένα με το vintage περίβλημα και το μαύρο σκοτάδι. Η φωνή της Jex είναι δυνατή και πατάει ακριβώς στα όρια των δυνατοτήτων της δίχως να χάνει σε εκφραστικότητα και πάθος. Εν μέρει αγγίζουν τα τρίσβαθα της θλίψης και αυτό επιτυγχάνεται και απ’ την θεϊκή μουντάδα της παραγωγής αλλά και απ’ τον απίθανο ήχο της κιθάρας. Το μυστικιστικό ύφος του genre χτυπάει ξανά ταβάνι, εννιά χρόνια μετά την κυκλοφορία του αξεπέραστου Witchcraft. Και δεν σηκώνω συζήτηση περί αυτού.

Sunbather by DEAFHEAVEN

Το Sunbather δεν δημιουργεί νέα δεδομένα στα του black metal πλαίσια. Πιθανότατα όμως να είναι απ’ τους δίσκους που θα ενοχλήσει τους trve του είδους για πάμπολλους λόγους. Πέρα απ’ την καταγωγή τους, (ΗΠΑ) οι Deafheaven είναι μια μπάντα που ανήκει στις τάξεις της Deathwish Inc. Αυτό αυτομάτως δηλώνει μια βασική αρχή σταθερότητας όσον αφορά τη γλυκόπικρη μελωδία. Και αυτό ακριβώς συμβαίενι ουσιαστικά στο νέο άλμπουμ του γκρουπ μες στο οποίο θεμελιώνεται η μεγαλεπίβολη σύνθεση, η majestic αίσθηση και τα μακρόσυρτα, freedom riffs. Πολλούς ίσως τους κουράσει το ασταμάτητο blastbeat αλλά προσωπικά θεωρώ ότι είναι ένα απ’ τα trademarks των πανέμορφων τραγουδιών τους και ένας λόγος γεφυρώματος με το ένδοξο παρελθόν του black metal. Κατά τ’ άλλα, οι τύποι σπάνε τη μονοτονία με αρκούντως ευφάνταστα ορχηστρικά lapses, πιάνα, καθαρές συγχορδίες και άλλα τέτοια. Το αποτέλεσμα είναι επικό και συστήνει ένα εναλλακτικό πρόσωπο, ένα Godspeed You! Black Emperor-ικής υφής black metal, επιτυγχάνοντας σ’ όλα τα ρίσκα που πήρε η μπάντα κατά τη δημιουργία και εκτέλεσή του.

More Light by PRIMAL SCREAM

Αυτή η μπαντάρα είναι το soundtrack του σύγχρονου κόσμου. Και το More Light είναι ο δίσκος που ενισχύει τις αξίες τόσων μουσικών πηγών στη μοντέρνα κοινωνία της εμπορικοποίησης. Ο χαρακτήρας των Primal Scream είναι εμπορικός και προωθεί λαθραία το άπταιστο γούστο του Bobby Gillespie και της κολλεκτίβας του σ’ ένα κοινό απεριόριστου φάσματος όσον αφορά τις προτιμήσεις αυτού. Απ’ το εισαγωγικό 2013 οι εθιστικές μελωδίες χτυπούν ανελέητα, άλλοτε με το King Crimson-ικό ή Hawkwind-ικό vibe, τα αναπάντεχα ηχοτόπια των φυγόκοσμων, τον εκνευριστικά τέλειο trip hop ρυθμό της κλασσικής κιθάρας, τη sexy εκφορά των στίχων και πόσες άλλες τσαχπινιές. Το να κάτσεις να αναλύσεις λεπτομερώς τι συμβαίνει καθ’ όλη την τεράστια διάρκεια του More Light θα ήταν ανώφελο. Στο σύνολό του όμως ο ακροατής θ’ ανακαλύψει κάτι για να γουστάρει και ανέλπιστα θα νικηθεί απ’ την απενεχοποιημένη σύνθεση που καταφέρνει να ξαφνιάσει παρά την όποια φαινομενικά συμβατική δομή της. Ψιλο-ιδιοφυία ονομάζεται αυτό. Ή απλά ημι-παραφροσύνη.

The Eldritch Dark by BLOOD CEREMONY

Οι Blood Ceremony είναι μια Καναδέζικη μπάντα που έχει κυκλοφορήσει δύο εξαιρετικούς δίσκους με το ομώνυμο ντεμούτο τους να ξεχωρίζει για την αμεσότητά του και την παγίωση του trademark ήχου τους. Ένας ήχος που δανείζεται εξίσου απ’ τους Black Sabbath των 70s και τους Jethro Tull της ίδιας δεκαετίας το σκοτάδι και τη μυσταγωγία της rock μουσικής. Οι συγκρίσεις με τις μπάντες που αναφέρθηκαν είναι αναπόφευκτες εφόσον το riffing παραπέμπει ευθέως στο Iommi-κο στυλ παιξίματος ενώ η πολυτάλαντη Alia O’Brien που αναλαμβάνει χρέη performer, παίζει πλήκτρα και φλάουτο θυμίζοντας μια θυληκή Ian Anderson. To The Eldritch Dark είναι ένας τίμιος δίσκος που συνεχίζει πετυχημένα το ύφος της σύγχρονης αυτής μπάντας, του μυστηριακού doom αρχέγονων ετών, τις folk τζούρες, την acid έκφραση μιας περσόνας που δίνει το κάτι διαφορετικό σ’ αυτό το γκρουπ, τις ωραίες μελωδίες και τον έυστοχο συνδυασμό γενικά όσως αναφέρθηκαν. Ενδείκνυται ιδιαίτερα για νοσταλγούς των Coven και τα σχετικά. Άξιοι!

Harmony of Struggle by CLANDESTINE BLAZE

Παιδί της εργατιάς ο Mikko Aspa (Deathspell Omega, Fleshpress, Stabat Mater, Creamface κ.α.), τρέχει αδιαλείπτως από project σε project τιμώντας αυτούς τους λίγους που τον ακολουθούν πιστά σε κάθε του κίνηση. Στο Harmony of Struggle ο Φινλανδός καλλιτέχνης ξεθάβει απ’ το χρονοντούλαπό του ένα black metal όπου θεριεύει το μακρόσυρτο riffing κατά των διδαχών των παλιών Darkthrone και της Νορβηγικής σκηνής γενικότερα. Οι Clandestine Blaze είναι μια ολόδική του υπόθεση. Κι αν πολλοί έχουν μπουχτίσει στις αμφίβολες κόπιες αναβίωσης του είδους καλό θα ήταν να καθησυχαστούν μιας και ο Mikko αποδεικνύεται αρκετά γενναιόδωρος. Κι αυτό γιατί, πέρα απ’ την κατάλληλη ηχητική προσέγγιση, έχει καταφέρει να χωρέσει σύντομες μα ουσιαστικές επικούρες μέσω των synths, αλά At the Heart of Winter ψυχρότητες στο Autumn of Blood and Steel, περάσματα με πιάνο στο Myth Turned Alive και διάφορες τέτοιες πουτανιές. Θα μπορούσαμε να γειώσουμε κάθε προσπάθεια του εκτός των συγκλονιστικών Deathspell Omega μα η αλήθεια είναι ότι θα ήταν κρίμα να αγνοήσουμε δίσκους σαν το Harmony of Struggle που στέκουν όχι απλά αξιοπρεπώς αλλά είναι πραγματικά καλοί.

Ultraviolet by KYLESA

Το Exhale προμηνύει μια σπουδαία συνέχεια. Όταν δε μπαίνει το Unspoken φυλακίζεσαι στην τόσο ατμοσφαιρική sludge διάνοια των Kylesa με το υπέροχο riff και την ακόμα πιο υπέροχη Laura Pleasants να συγκινούν τις αισθήσεις. Το Grounded είναι ένας φόρος τιμής στο sludge της Νέας Ορλεάνης και δη αυτό των μεγάλων Down (έπαιξαν επιρροές άραγε;). Είναι πρέπον το να κολακέψουμε τη μπάντα για τη λιτή ευφυία των συνθέσεων της -και ιδιαίτερα για το μοραλιστικό πνεύμα της- οι οποίες υφίσταντο αλλαγές που ελάχιστα θυμίζουν πλέον το απογοητευτικό Spiral Shadow άλμπουμ. Το λυπηρό είναι ότι ο δίσκος ξαναχάνεται σε μια χρυσή μετριότητα στη συνέχειά του κι αυτό είναι κρίμα για ένα άλμπουμ με τόσο δυνατό ξεκίνημα. Ίσως το ονειρικό Steady Breakdown σπάει λίγο τη μονοτονία με το Isis-ικό groove του να ‘χει γίνει φυσικό μέρος του γκρουπ. Το Low Tide επίσης είναι μια ωραία μπαλάντα που ρουφάει στοιχεία απ’ τη μοναδική στρατόσφαιρα των Kylesa. Γενικά, ένας μέτριος δίσκος που έχει όμως τις λαμπρές στιγμές του εδώ κι εκεί. Μόνο και μόνο γι’ αυτές αξίζει κανείς ν’ ακούσει το Ultraviolet.

Life Sentence by SATAN

Το Life Sentence είναι ένας δίσκος που θα ευνοήσει όσους οπαδούς συναλλαχτούν μαζί του. Βέβαια απευθύνεται στους σκληροπυρηνικούς του heavy metal, αυτούς που εμμένουν στις κυκλοφορίες των early 80s και του NWOBHM γενικότερα. Τους Satan τους είχα αφήσει στο κλασσικό Court in the Act άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1983. Προς έκπληξή μου διαπίστωσα πως οι τύποι έχουν επιλέξει μια αρκετά σύγχρονη παραγωγή για το Life Sentence δίχως ν’ ανασκάβουν την αισθητική παλιών ημερών. Παρ’ όλα αυτά, το heavy metal τους είναι απ’ τα λίγα ουσιαστικά σε σχέση με αντίστοιχα άλλων γερόλυκων (ξερατά με τον όρο) του είδους. Οι κιθάρες έχουν ισχύουσα θέση στη μουσική τους και ξερνάνε ρυθμικούς ολέθρους, φανταστικά riffs και γαμηστερά solos όπως απαιτεί η φύση των απολαυστικών συνθέσεων τους. Πάρτε για παράδειγμα το Cenotaph που ξεκινάει μ’ ένα υπέροχο riff, συνεχίζει με φανταστικό ρυθμικό background και κάνει περατζάδα από ένα speed lapse. Η αίσθηση που αποπνέει είναι τίγκα νοσταλγική. Τρού – ξετρού, οι Satan του σήμερα έχουν να πουν πολλά περισσότερα από νέες μπάντες του είδους. Αφήστε αφέλειες και φορέστε τα άσπρα Asics σας.

The Devil Put Dinosaurs Here by ALICE IN CHAINS

Ή αλλιώς το Staley-ίζειν εστί φιλοσοφείν. Κατά καντάρια έμπνευσης δυνατότεςρο ετούτο απ’ το απλά καλό Black Gives Way to Blue του 2009. Ο Jerry Cantrell έχει κατασταλλάξει στις του Dirt mid-tempo υπέρβαρες συνθέσεις και ο νέος τραγουδιάρης της μπάντας, William DuVall, βιώνει μια ακόμα πιο μεστή ερμηνεία τιμώντας το αείμνηστο junkie που κάποτε έγινε μισή αιτία για το status των Seattle-έων. Οι «νεκροφιλικές» τάσεις των Alice In Chains δικαιολογούνται στο έπακρο μιας και πέρα απ’ τη μοναδικότητα του ύφους ας μην ξεχνάμε ότι ο βασικός συνθέτης της μπάντας είναι αυτός που συνεχίζει να κινεί τα νήματα. Οι παλιές δόξες δεν έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και οποιαδήποτε οπισθοδρομική ιδέα εξυπηρετεί μόνο τα trademarks της μπάντας. Επομένως, το The Devil Put Dinosaurs Here είναι ένας δίσκος που δεν πειραματίζεται, δεν εξελίσσεται ούτε και εκπλήσσει. Ξερνάει όμως την catchy ευφυία του Cantrell στο heavy (και αντι-mainstream) riffing, επιδεικνύει το βαρύγδουπο rhythm section και μοιράζεται το συνδυασμό δύο καλών φωνών που θα σας τσινίξουν να τραγουδήσετε μαζί τους. Μια χαρά δηλαδή. Αν και λιγάκι βαρετό.

Dark Gods: Seven Billion Slaves) by VON

Οι Von εξετάζουν ανορθόδοξα τη θεσμική αρχιτεκτονική του είδους όσον αφορά τον ήχο αλλά και τις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές. Κι αυτό είναι κάτι που προδίδεται απ’ την δυνατή ένταση των τυμπάνων και του μπάσου στη μίξη του άλμπουμ αλλά και απ’ την Candlemass-ική επικούρα του Ancient Flesh of the Dark Gods π.χ. Γενικά όμως, παραμένουν το ίδιο απάνθρωποι και δυσοίωνοι όπως ακουγόντουσαν προ-δεκαετιών σ’ εκείνο το τρομακτικό Satanic Blood demo με τους δυσδιάκριτους μουσικούς ορίζοντες και τη βουτιά της μπάντας στα σκοτάδια τόσο του φρικαλέου death metal αλλά και του ψυχρού black metal. Οι Von στο Dark Gods: Seven Billion Slaves επιλέγουν να αναπτυχθούν αργά, πότε δια της μινιμαλιστικής οδού (Hands of Black Death) ή την τήρηση του ενός riff ακόμα και σε σύντομες βλασφήμιες (Dark Gods) και πότε στο νευρόσπαστο riffing με τα αβυσσαλέα φωνητικά του Venien να είναι παρόντα καθ’ όλη τη διάρκεια του ηχητικού τρόμου που παράγουν. Ο δίσκος γαμεί αλλά ομολογώ πως το -κατά κάποιο τρόπο- alter ego project των Von Goat σπέρνει ακόμα περισσότερο. Πολύ περισσότερο βασικά.

The Unholy Communion by VERMINOUS

Υποκινούμενοι απ’ τον Possessed-ικό, ανχόλι παλμό των mid-eighties, οι Verminous στο The Unholy Communion βρωμάνε ρετρίλα αν και τα πάντα σαφώς ακούγονται πιο σύγχρονα. Η δομή του δίσκου είναι η αναμενόμενη: ένα σύντομο intro θα είναι η εκκίνηση για την έκρηξη κλασσικών death metal riff-άρων τα οποία εκτοξεύονται κάπου στο In the Name τραγούδι που διαθέτει λίγο μια Necrosis ατμόσφαιρα της σπείρας των Cadaver Inc. Προσωπικά βρήκα το άλμπουμ διασκεδαστικό και σοβαρό εξίσου. Πέρα απ’ τον drummer της μπάντας, Andreas Johansson, ο οποίος είναι ουσιαστικός στο παίξιμό του με τα κατάλληλα grooves του να καθορίζουν το ύφος των Verminous, ευχάριστη έκπληξη είναι τα φωνητικά του Linus “Germaniac” Björklund που νιώθουν και προσθέτουν την ανάλογη σατανίλα μες στις συνθέσεις. Το The Unholy Communion διαθέτει μόνο κομματάρες που πορώνουν τους οπαδούς του είδους με τα Verminous Fluids-Part II, In the Name και Glorious Sacrilege να ξεχωρίζουν ως τα πιο πιασάρικα tracks της κυκλοφορίας. Σκέτη μούρλια.