Vermis by ULCERATE

Η αδυσώπητη ανατροπή της ουσίας των Ulcerate συμβαίνει με το αδιανόητο drumming του ήδη τεράστιου Jamie Saint Merat. Πολλά έχουν ειπωθεί για τον ίδιο, ακόμα περισσότερα για τους δίσκους που προηγήθηκαν αλλά η αλήθεια είναι μία για μένα: καταμεσής του τεχνικού κυκεώνα των θεόρατων riffs ξεπροβάλλει πάντα η περσόνα του σπουδαίου αυτού μουσικού για να εξαφανίσει κάθε μέλος του γκρουπ. Προφανώς αυτό δε συμβαίνει επιτηδευμένα αλλά ο τύπος έχει έρθει από άλλο πλανήτη και είναι καταδικασμένος να κρατά τον πήχη τόσο υψηλά. Γενικά το Vermis είναι ένας δίσκος που δανείζεται τον χαρακτήρα και την ατμόσφαιρα των προηγούμενων δίσκων τους. Δεν πρωτοπορεί σε κανέναν τομέα και οι συνθέσεις είναι σαφώς λιγότερο μνημειώδεις απ’ τον γιγαντιαίο προκάτοχό του. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα εξαντλημένα ρυθμικά, τη γνώριμη φωνή και μια ατμόσφαιρα στο repeat, έρχονται τα τύμπανα σαν όργανο ν’ αναδείξουν τον lead χαρακτήρα τους ενάντια σε κάθε γκετοποιημένη αντίληψη περί μουσικής έκφρασης. Κανείς δεν θα στεναχωρηθεί με το Vermis. Αλλά κανείς δεν θα ενθουσιαστεί κιόλας.

The Unholy Communion by VERMINOUS

Υποκινούμενοι απ’ τον Possessed-ικό, ανχόλι παλμό των mid-eighties, οι Verminous στο The Unholy Communion βρωμάνε ρετρίλα αν και τα πάντα σαφώς ακούγονται πιο σύγχρονα. Η δομή του δίσκου είναι η αναμενόμενη: ένα σύντομο intro θα είναι η εκκίνηση για την έκρηξη κλασσικών death metal riff-άρων τα οποία εκτοξεύονται κάπου στο In the Name τραγούδι που διαθέτει λίγο μια Necrosis ατμόσφαιρα της σπείρας των Cadaver Inc. Προσωπικά βρήκα το άλμπουμ διασκεδαστικό και σοβαρό εξίσου. Πέρα απ’ τον drummer της μπάντας, Andreas Johansson, ο οποίος είναι ουσιαστικός στο παίξιμό του με τα κατάλληλα grooves του να καθορίζουν το ύφος των Verminous, ευχάριστη έκπληξη είναι τα φωνητικά του Linus “Germaniac” Björklund που νιώθουν και προσθέτουν την ανάλογη σατανίλα μες στις συνθέσεις. Το The Unholy Communion διαθέτει μόνο κομματάρες που πορώνουν τους οπαδούς του είδους με τα Verminous Fluids-Part II, In the Name και Glorious Sacrilege να ξεχωρίζουν ως τα πιο πιασάρικα tracks της κυκλοφορίας. Σκέτη μούρλια.

Interview: IXPAPALOTL

Ένεκα της σχετικά πρόσφατης κυκλοφορίας τους, Corpse Republic, το Def Lines συνομιλεί με τον Trollg, μπασίστα των Ixpapalotl γύρω από τις λεπτομέρειες του άλμπουμ και όχι μόνο. Σαν μέλη μιας υπερδυνατής πλέον (ποιος έχει αντίρρηση άραγε;) σκηνής έχουν τη δική τους φωνή μες στο στερέωμα. Εμείς, πέρα από όσα λέγονται παρακάτω, ξαναπροτείνουμε να χαρείτε πρωτίστως το death metal που προσφέρουν. Άμεσο και ειλικρινές.

Ποια θεωρείτε ότι ήταν τα βήματα εξέλιξης σας απ’ το That of the Swamp στο Corpse Republic;

Tο Corpse Republic είναι η φυσική συνέχεια του That of the Swamp. Κάποιες επιρροές που υπήρχαν στο That of the Swamp, υπάρχουν πιο έντονα στο Corpse Republic ενώ κάποιες άλλες έμειναν πίσω. Επίσης υπάρχουν και αρκετά νέα στοιχεία που δεν υπήρχαν στο προηγούμενο ΕP. Από στιχουργικής άποψης, το περιεχόμενο, επηρεασμένο από την κοινωνική σαπίλα που επικρατεί γύρω μας, έγινε πολύ πιο κοινωνικό, σε σχέση με το προηγούμενο, που ήταν για βελόνες μες τη μύτη, την τρέλα, και το τέρας που ζει στο βάλτο και τρωει ιθαγενείς και όλη την ανθρωπότητα. Το drumming επίσης, ειναι ακόμα πιο επιθετικό και έντονο σε σχέση με πριν.

Τ’ ότι δεν έχετε κυκλοφορήσει κάποιο full-length και εμμένετε στα EPs είναι κάτι ιδεολογικό ή απλά δε νιώθετε ακόμα έτοιμοι;

Βασικά ήταν εντελώς πρακτικό το ζήτημα. Με το τρόπο που δουλεύουμε και το χρόνο που διαθέτουμε στη μπάντα, από το 2009 μέχρι το 2012, βγάλαμε αυτά τα 7 κομμάτια και μιας και είχαν περάσει 3 χρόνια από το Swamp, με δεδομένο ότι ο κιθαρίστας μας ο BugAss θα έφευγε για άλλη ήπειρο, κρίναμε ότι έπρεπε να ηχογραφήσουμε κάτι. Έτσι έγινε το Corpse Republic και λόγω διάρκειας του (20′) λέμε ότι είναι EP. Στην αρχή σκεφτόμασταν για full length αλλά δεν είχε ούτε νόημα, ούτε γινόταν, να περιμένουμε άλλο. Ποτέ δεν βρήκα το νόημα στο να βιαστείς να φτιάξεις κομμάτια – fillers, που θα είναι πιο μέτρια από άλλα, μόνο και μόνο για να πεις οτι έκανες full length. Καλύτερα να κάνεις ένα EP που θα τα σπάει όλο.

Μίλησε μας λίγο για τη διαδικασία σύνθεσης μες στη μπάντα.

Ο καθένας μας φέρνει ιδέες, τις παρουσιάζει στους υπόλοιπους, και μετά ξεκινάμε όλοι μαζί μια διαδικασία μορφοποίησης μέχρι που να καταλήξουμε σ ένα αποτέλεσμα που να αρέσει πολύ σε όλους. Είναι μια αρκετά χρονοβόρα, περίπλοκη και αυστηρή διαδικασία, η οποία όμως, παράγει πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα, για εμάς τουλάχιστον. Γενικά δεν θα βρεις κάποιο κομμάτι που να το έχει γράψει μόνος του κάποιος. Λειτουργούμε πιο πολύ στη φάση του να αναμειγνύουμε τις ιδέες και riff μας. Τους στίχους του γράφει πάνω στη μουσική ο τραγουδιστής μας o KJ.

Που εντοπίζετε τις επιρροές σας; Και πως τις φιλτράρετε μες στη μουσική σας;

Οι επιρροές πιστεύω εντοπίζονται στην καθημερινότητα, στην κοινωνία, στις ταινίες, στην fantasy/sci-fi λογοτεχνία και (προφανώς) στη μουσική που ακούμε. Τις φιλτράρουμε μέσα από ένα φίλτρο που τις κάνει να ακούγονται σαν, τζ τζ τζ παπαπαπαπα τζ τζ ουργκκκ παπαπα τζ τζ.

Τα της Ευρώπης τεκταινόμενα παίζουν ρόλο στον τρόπο που εκφράζεστε; Αυτό αφήνει πάντως ο τίτλος να εννοηθεί. Πως αντιλαμβάνεστε την παρούσα πολιτική κατάσταση;

Βασικά δεν ασχολούμαστε με την πολιτική. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι τα λεφτά και οι γυναίκες. Τους στίχους τους γράφουμε για να το παίξουμε μάγκες στα κορίτσια. Όχι νταξει, γενικά για εμάς, η κατάσταση και της χώρας και της Ευρώπης και όλου του κόσμου είναι μια εμετική σαπίλα που μας κάνει να θέλουμε ξερνάμε και να παίζουμε ακραίο μέταλ ταυτόχρονα. Γι αυτή τη μιζέρια θεωρούμε υπεύθυνους τις μεγάλες μονοπωλιακές εταιρίες , τις τράπεζες, την εκκλησία, τα κράτη και τις κυβερνήσεις τους. Ταυτόχρονα μας ανησυχεί πολύ η άνοδος του φασισμού στη χώρα καθώς από τη μια στρέφει την οργή του λαού από τον πραγματικό εχθρό στους φτωχούς και αθώους μετανάστες, που είναι ο εύκολος στόχος, και σε όποιον άλλο δεν συμφωνεί μαζί τους, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζει και να διαιωνίζει αυτή την κατάσταση, ενώ από την άλλη θέλει να αντικαταστήσει το σάπιο σύστημα με κάτι ακόμα πιο απολυταρχικό και σάπιο, αν αυτό γίνεται πλέον, στο οποίο ο απόλυτος άρχοντας δε θα ελέγχεται από τίποτα και θα κάνει ότι αίσχος γουστάρει όπως γίνεται πάντα σ αυτές τις περιπτώσεις.

Μίλησε μας λίγο για τα credits του δίσκου. Που ηχογραφήθηκε και ποιοι συμμετείχαν στη δημιουργία του;

Ηχογραφήθηκε στο Incorporated M στην Αγία Παρασκευή. Την παραγωγή την έκανε ο Bill που έχει το studio και το master έγινε στο Unreal από τον Alex.

Το artwork το βρήκα εξαιρετικό αν και κάποιος αναγνώστης του blog γκρίνιαξε γι’ αυτό. Περισσότερες πληροφορίες;

Πως τόλμησε ο αναγνώστης;; Nταξει τι να κάνουμε γούστα είναι αυτά… Το εξώφυλλο, όπως και στο That of the Swamp, το έκανε ο φίλος μας ο Nexro. Σ εμάς αρέσει πάρα πολύ και γενικά το θεωρούμε μια πολύ καλή μεταφορική απεικόνιση της “δημοκρατίας μας”.

Σαν μέλη της ελληνικής σκηνής, τι γνώμη έχετε γι’ αυτή;

Θεωρώ ότι η ελληνική death grind σκηνή είναι μακράν στην καλύτερη της περίοδο ever. Υπάρχουν μπαντάρες, αρκετός κόσμος στηρίζει τιγκα (αν και όλοι θα θέλαμε να είναι ακόμη περισσότεροι), τρελαμένα live με πολύ κόσμο και ενέργεια και γενικά πάει από το καλό στο καλύτερο. Απο εκεί που που πριν 10-15 χρόνια, υπήρχαν μόνο 2-3 μπάντες που τα σπάγανε σε σχεδόν άδεια club, τώρα υπάρχουν 20 -30 και γίνονται live που γεμίζουν το Αν και το Κύτταρο

Η Greek Death/Grind Scene σελίδα του Γ. Ξανθόπουλου πόσο έχει βοηθήσει στην προώθηση του εγχώριου είδους άραγε; Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μια φανταστική κίνηση κι ότι χρειάζεται περαιτέρω εξάπλωση…

Είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τα παραπάνω. Βασικά μ’ αυτή τη σελίδα εγώ πείστηκα ότι τα social media δεν είναι άξια μόνο για χλευασμό και trolling. O John Xanth είναι ένας μικρός θεός και από εμάς στους Ixpapalotl έχει άπειρο respect και τον αγαπάμε πάρα πολύ γι αυτά που έχει κάνει για την Death/Grind σκηνή στη χώρα, πέρα από τη σελίδα, ο θεός έχει διοργανώσει 2 συλλογές και 2 φεστιβάλ αφιλοκερδώς. Εμένα πάντως το όνειρο μου είναι καλοκαιρινό open air festival σε κανα νησί. Πρέπει να κανονίσει ο John και ο Kreas από ATXXX να μας καλέσουν να πάμε για camping στην Κεφαλλονιά και γρήγορα!

Ποιο θα ήταν το ιδανικό live show για τους Ixpapalotl;

Το Greek Death/Grind Scene Summer Festival στην Κεφαλλονιά.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη μπάντα;

Αυτή τη στιγμή συνθέτουμε καινούργια κομμάτια με το νέο μας κιθαρίστα, τον Jimmy Drake, ο οποίος εκτός από κολλητός φίλος από πολύ παλιά, ήταν και πάντα πολύ κοντά στο συγκρότημα. Από κει και πέρα, σε λίγο καιρό θα είναι βγει το “official” cd του Corpse Republic από την Clean Head Productions το οποίο θα δίνουμε δωρεάν.

Ευχαριστώ πολύ. Κάποιες συμβουλές, προτάσεις ή προπαγάνδα που θα ‘θελες να προσθέσεις;

Θα κλείσω με προπαγάνδα από τους στίχους μας.

“We need to kill the shadow that kills us every day
And make sure it won’t rise again to strike us
from the fucking grave.”

The Sea Grave by GRAVEYARD

Old school death metal που ζέχνει ψοφίμια απ’ την Ισπανία! Οι Graveyard είναι απολαυστικά ρετρό και μας γυρίζουν κι εμάς κάτι δεκαετίες πίσω, όταν το death metal ήταν κι ακουγόταν επικίνδυνο. Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος τους που ακούω αν και έχουν κυκλοφορήσει ακόμα έναν το 2009. Οι συνθέσεις είναι mid-tempo κατά βάση και το riffing είναι αυτό το υπερ-καυλωτικό που βασίζεται στο γρήγορο ξίσιμο της μιας χορδής. Πιο cult πεθαίνεις ένα πράγμα! Τα φωνητικά είναι heavy as fuck και ενίοτε πετιέται και μια δεύτερη φωνή που γκριμάρει με απελπισμένη χροιά. Τα τύμπανα είναι πελώρια και το παίξιμο του Gusi υπερσωστό για το ύφος. Ο ορισμός του “τούπα-τούπα”. Όλα τα τραγούδια είναι βγαλμένα μέσα απ’ τα σκατά των mid και late 80s και όποιες συγκρίσεις γίνουν με παλιούς Obituary, Death ή Autopsy είναι πλήρως δικαιολογημένες. Το The Sea Grave είναι δισκάρα γιατί ακούγεται περισσότερο σαν ένα θαμμένο διαμαντάκι του παρελθόντος παρά κάποιος δίσκος που ηχογραφήθηκε και κυκλοφορεί τον παρόντα χρόνο. Κάποιοι οπαδοί του είδους και γνωστοί μου τον έχουν ήδη ψιλιαστεί τον δίσκο απ’ όσο κατάλαβα. Μια χαρά δηλαδή.

Λόγος by ANTEDILUVIAN

Πολλοί είναι αυτοί που σκυλεύουν το κουφάρι του είδους. Αλλά το πραγματικό death metal χαρίζεται μόνο στους αληθινά ξεχωριστούς οι οποίοι αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών. Οι μέρες του παρόντος ζουν μεγαλεία μέσα από μια παγκόσμια έκρηξη του underground. Η έκφραση μπορεί ν’ αλλάζει ανά τους γεωγραφικούς ορίζοντες αλλά η αίσθηση που μένει είναι η ίδια. Οι Antediluvian χαρίζουν γι’ ακόμη μια φορά άπλετο σκοτάδι. Το Λόγος ίσως είναι μια στάλα πιο εύπεπτο απ’ το τίγκα ανίερο ντεμπούτο τους. Εδώ οι Καναδοί είχαν να αντιμετωπίσουν σωρεία απαιτήσεων διαφορετικών βαθμίδων δυσκολίας της μαύρης τέχνης. Τη διατήρηση της τεχνικής κατάρτισης και εκτέλεσης, το ανορθόδοξο riffing και την επίδειξη του απόκοσμου ύφους τους. Όλα, μα όλα όμως, κατάφεραν να τ’ αγγίξουν στο μέγιστο βαθμό. Ξανά. Ακούστε το The Ash and the Stars για παράδειγμα. Ή το Beyond Diurnal Winds. Όλη η συνθετική ευφυία κρύβεται πίσω από έναν τοίχο λάσπης, τα πάντα διακρίνονται αν κοιτάξεις επίμονα μες στην θολή άβυσσο του ήχου τους. Η μπάντα μπαίνει επίσημα πλέον στις πρώτες γραμμές του πολέμου και είναι έτοιμη να θερίσει γαμημένα κεφάλια!

Unending Degradation by KRYPTS

Μιλώντας πολύ σύντομα περί της Φινλανδικής σκηνής, ο Μίλτος (drummer των Abyssus) μου πρότεινε να τσεκάρω τους συγκεκριμένους death metallers. Οι Krypts στο Unending Degradation άλμπουμ τους, το οποίο μάλιστα είναι μόλις το ντεμπούτο τους, ζωντανεύουν το old school πνεύμα χωρίς να κάνουν έκπτωση στο όλο feeling του είδους. Κι αυτό είναι κάτι πάνω στο οποίο ποντάρουν τις όχι και τόσο εμπνευσμένες ιδέες τους. Δίχως να συνταράσσουν τα πλήθη, δημιουργούν mid-tempo συνθέσεις με άκυρα blast-οειδή ξεσπάσματα που ξεθυμαίνουν άδοξα, διατηρώντας τον επικό χαρακτήρα της μπάντας. Προσωπική μου άποψη είναι πως αν είχαν διαβεί τον ανίερο δρόμο της πιο γρήγορης έκφρασης ίσως και να είχαν κυκλοφορήσει κάτι πολύ σπουδαίο. Κατά τ’ άλλα όμως, όλοι τους είναι άτομα που νιώθουν απ’ το πως πρέπει να παίζεται η συγκεκριμένη μουσική κι αυτό προδίδεται και απ’ τις διακριτικές Bolt Thrower επιρροές τους αλλά και απ’ τον αξιόλογο ήχο της παραγωγής. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσετε καλά ακούγοντας το Unending Degradation, ιδιαίτερα όσοι μεγαλώσατε με το death metal της Florida και των ευρωπαϊκών εκείνων μπαντών που δε συμβιβάστηκαν ποτέ στο να προσθέσουν gay μελωδίες στην όλη καφρίλα τους. Ονόματα δε λέμε, υπολείψεις δεν θίγουμε.

Novit Enim Dominus Qui Sunt Eius by ABYSSAL

Οι Βρετανοί αυτή τη φορά δεν αφήνουν εκκρεμότητες. Είχαμε τους φοβερούς και τρομερούς Cruciamentum να στάζουν το κατάμαυρο σκοτάδι τους σε σωστές δόσεις αλλά αυτοί εδώ οι τύποι ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Οι ήχοι της αποστροφής ντύνονται με την αβιοτροπική όψη του θανάτου και ό,τι ζωντανό γύρω τους επίσης αργοπεθαίνει. Οι Abyssal δεν κάθονται να ψειρίσουν καταστάσεις. Δανείζονται τα πιο ζοφερά συστατικά των σιχαμερά αργόσυρτων Evoken και Disembowelment, το κακά ακμαίο groove των Immolation, το βιομηχανικό μίσος που ξερνούν οι κιθάρες του Snorre W. Ruch και μας πετούν στη μάπα ένα κορυφαίο death/black αμάλγμα επικών διαστάσεων. Η μοναδικότητα του άλμπουμ μου φέρνει στο νου την απόκρυφη έμπνευση των Φινλανδών Numinous σ’ εκείνο το ασυναγώνιστο, ομώνυμο άλμπουμ τους του 2011. Οι ψιλιασμένοι θα κάνουν χαρές όταν ανακαλύψουν πως σε σημεία (όπως στο Under the Wretched Sun of Hattin) κλείνουν λάγνα το μάτι στους τοπικούς μας ήρωες Dead Congregation. Η βασανιστική ανάπτυξη των θεμάτων τους καθιστά τους Abyssal απόλυτα δεσποτικούς και τυραννικούς με τα ασφυκτικά riffs να διαδέχονται το ένα το άλλο μέσα σε ένα πλήρως μεθυστικό έβενος. Συναρπάζουν και απορροφούν τον ακροατή στην ουσία της πελώριας μουσικής που έχουν συνθέσει καταφέρνοντας να συνοψίζουν εύστοχα την ορχηστρική αφθονία τους παρ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Αν και η μουσική πάντα έχει τη δύναμη να εκπλήσσει, εγώ, επειδή μου αρέσει να εκθέτω τον εαυτό μου συχνά πυκνά, θα τολμήσω να δηλώσω πως το Novit Enim Dominus Qui Sunt Eius πιθανών να είναι το άλμπουμ της χρονιάς. Πάνω απ’ όλα τους αξίζει να έχουν αυτό το όνομα σαν γκρουπ.

Corpse Republic by IXPAPALOTL

Σαν μπάντα θυμάμαι να μου τους συστήνει ο αδερφός μου με το προηγούμενο τους, That of the Swamp. Δεν είχα εντυπωσιαστεί πολύ βέβαια και δε νομίζω να το είχα ακούσει πάνω από δυο φορές. Παρακολουθώντας την φανταστική σελίδα Greek Death/Grind Scene στο facebook είδα μια ανάρτησή τους όπου παρέπεμπαν τα μέλη της σελίδας στο official site τους όπου διαθέτουν το ανάλογο link για free downloading. Οι Ixpapalotl μόλις κυκλοφόρησαν το νέο τους πόνημα με τίτλο Corpse Republic. Αυτή τη φορά με κέρδισαν όμως. Το ευθυτενές death metal τους είναι επικών διαστάσεων με κύριο χαρακτηριστικό το ευδιάκριτο riffing και τα πολύ ωραία τύμπανα. Η μουσική τους σε καθηλώνει γιατί βασίζεται σε ουσιαστικές συνθέσεις όσον αφορά το είδος χωρίς χαώδεις δομές. Το “επονείδιστο” performance βασίζεται σε μετρημένες και ξεκάθαρες φόρμες μέσα απ’ τις οποίες σκάνε εύστοχες μελωδίες του κακού σαν φυσικές συνέχειες των κιθαριστικών ρυθμικών. Εδώ μέσα δεν θα συναντήσετε leads, δυστυχώς ή ευτυχώς, κι αυτό είναι κάτι που πλάθει το groove σαν τέλειο διεγερτικό του όλου feeling. Τα φωνητικά είναι βορβορώδη και τίγκα εκφραστικά και σε κομμάτια σαν το Chaotic Intentions προμηθεύονται μια Glenn Benton-ική αγανάκτηση. Επιβάλλονται, επομένως, με το έτσι θέλω, ιδιαίτερα όταν κατά την εκφορά τους υπάρχει πίσω ένα μουσικό background της πλήρους αναταραχής. Ωραίο και το concept-άκι με τις sample-αρισμένες φωνές στην αρχή κάθε τραγουδιού. Και επειδή πρέπει να λέγονται κι αυτά ενίοτε, οι Ixpapalotl παίρνουν επιπλέον credit για τ’ ότι τα θέματά τους προκύπτουν μέσα από μια αριστερή ιδεολογία, χωρίς ν’ αναφερόμαστε μόνο στο πολιτικό προσκήνιο. Αν και το Corpse Republic σαν τίτλος μπορεί να προωθήσει μια τεράστια αλληγορία από μόνος του. Εύγε!

Brigades of Subjugation by NECROPHOBIC REVULSION

Θυμάμαι πρέπει να ήταν γύρω στο έτος 2008 όταν και πρωτοείδα την myspace σελίδα αυτών των Necrophobic Revulsion μετά από προτροπή του Δημήτρη (τύμπανα). Το τότε εν μέρει ωμό, καγκουρίσιο και θαμμένο (με τακτικές ήχου Reek of Putrefaction και συναφή τερατουργήματα) ηχητικά στυλ της μπάντας σίγουρα δεν απευθυνόταν ούτε καν σε έναν κοινό grind/death metal οπαδό. Τα δυό-τρία σκόρπια τραγούδια που είχαν ανεβάσει συγκεντρώθηκαν τότε παρέα με κάποιες άλλες “εμπορικές” τους ηχογραφήσεις υπό τη μορφή ενός άτυπου compilation που έμελε ουσιαστικά να είναι η πρώτη demo κυκλοφορία της μπάντας. Necrophobic Cumshot λεγόταν θυμάμαι. Μάλιστα σχετικά πρόσφατα ξανατσίμπησα όλα αυτά τα τραγούδια από τον Βασίλη (φωνητικά) και πλέον χαίρομαι να τα ακούω όποτε γουστάρω. Αν και δεν θα αποδειχτώ δημοφιλής για το γούστο μου συνεχίζω να υποστηρίζω ότι εκείνο το χύμα στυλ ταίριαζε πλήρως με τον τρόπο που κάνανε την όποια καινούργια παρουσίαση. Μια κατά το ήμισυ προβαρισμένη μπάντα, ερήμην τεχνικών ικανοτήτων, που τζαμάρει και ηχογραφεί ζωντανά αλλά μες στην καύλα στο συνοικιακό στούντιο της περιοχής. Ωραία πράγματα δηλαδή. Σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα, και ύστερα από την αλλαγή δύο μελών στα καθήκοντα του μπάσου, το νέο πρόσωπο της μπάντας εκθειάζεται ως απολύτως συγκροτημένο, κατατοπισμένο ως προς την ηχητική κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει και φορτωμένο με κάποιες μικροσκοπικές αλλά εύστοχες ιδέες που τους κάνει να είναι τουλάχιστον αρεστοί. Στο ντεμπούτο τους οι Necrophobic-αίοι δεν καινοτομούν, δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, δεν κατατάσσονται στους pioneers της υπόθεσης death metal. Το αγνό, σάπιο και mid-tempo υλικό τους έχει ακουστεί πολλάκις (και καλύτερα) από μπάντες όπως Obituary, Six Feet Under αλλά και τους, ξεχασμένους ήρωες του ενός άλμπουμ, Baphomet. Παρ’ όλα αυτά, θες λίγο το στακάτο παίξιμο του μπάσου που σαν υποχθόνιος Κέρβερος φυλάει το ρυθμό άριστα, θες λίγο οι κιθάρες που μπουκώνουν το ορχηστρικό σύνολο, θες λίγο τα τύμπανα που στις εξάρσεις τους ξεπερνούν μετά βίας τα 4/4 (επίσης σοφά) ή τον Bill-άρα να ζέχνει μια -καυτή σαν τη λάβα- χολή σε μια προσπάθεια (όπως μου εκμυστηρέυτηκε) να πιάσει λίγο το πνεύμα του Marc Grewe μα καταλήγει να ακούγεται σαν το μπάσταρδο τέκνο ενός Ούγγρου κατακτητή με τον Conan, θες λίγο το riff του Buried Nations, τελικά υποκύπτεις. Γιατί καλή και η ultra blast-οειδής καφροσύνη και τα pig squeals αλλά εδώ συναντάμε κάτι σπάνιο πλέον. Αρχίδια που κουνιούνται απειλητικά και τεστοστερόνη. Αυτά. Α, ξέχασα να αναφέρω ότι το άλμπουμ σαν σύνολο είναι απολαυστικό. Onwards the South!