Vermis by ULCERATE

Η αδυσώπητη ανατροπή της ουσίας των Ulcerate συμβαίνει με το αδιανόητο drumming του ήδη τεράστιου Jamie Saint Merat. Πολλά έχουν ειπωθεί για τον ίδιο, ακόμα περισσότερα για τους δίσκους που προηγήθηκαν αλλά η αλήθεια είναι μία για μένα: καταμεσής του τεχνικού κυκεώνα των θεόρατων riffs ξεπροβάλλει πάντα η περσόνα του σπουδαίου αυτού μουσικού για να εξαφανίσει κάθε μέλος του γκρουπ. Προφανώς αυτό δε συμβαίνει επιτηδευμένα αλλά ο τύπος έχει έρθει από άλλο πλανήτη και είναι καταδικασμένος να κρατά τον πήχη τόσο υψηλά. Γενικά το Vermis είναι ένας δίσκος που δανείζεται τον χαρακτήρα και την ατμόσφαιρα των προηγούμενων δίσκων τους. Δεν πρωτοπορεί σε κανέναν τομέα και οι συνθέσεις είναι σαφώς λιγότερο μνημειώδεις απ’ τον γιγαντιαίο προκάτοχό του. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα εξαντλημένα ρυθμικά, τη γνώριμη φωνή και μια ατμόσφαιρα στο repeat, έρχονται τα τύμπανα σαν όργανο ν’ αναδείξουν τον lead χαρακτήρα τους ενάντια σε κάθε γκετοποιημένη αντίληψη περί μουσικής έκφρασης. Κανείς δεν θα στεναχωρηθεί με το Vermis. Αλλά κανείς δεν θα ενθουσιαστεί κιόλας.

The Destroyers of All by ULCERATE

Ανασύνταξη μουσκών χώρων; Εώς και οι μύθοι πλέον καταρρέουν όταν κάθε πολέμιος της όποιας άνθισης του είδους (tru και καλά) καταβάζουν τα μάτια τους μπροστά σε μια τέτοια δύναμη. Κάθε wannabe ντίβα της ξεπέτας αλλά και ανθρονισμένοι ή εκκολλαπτόμενοι ηγέτες θα δυσκολευτούν να καταλογίσουν αυτό το κάτι που καταλογίζεται από συνήθεια. Ήγγικεν η ώρα του πλήρους απογαλακτισμού από κάθε είδος στεγανού και προκατάληψης. Αυτοί εδώ οι χαζεμένοι τύποι χαιρετούν από τη Νέα Ζηλανδία την οποία οι περισσότεροι γνωρίζουμε μόνο μέσα απ’ τον τηλεοπτικό “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”. Η έκπληξη όμως δεν είναι ότι ανακαλύψαμε μπάντα από εκείνα τα μέρη. Η ουσία των Ulcerate μουσικά απεικονίζει κάτι τερατώδες. Όσοι ακούν gay death metal σταματούν την ανάγνωση εδώ. Η στριφνή, στυφή και noise-άτη κιθαριστική επίθεση στοιχειώνει τα αισθήματα τόσο λόγω ήχου όσο και δομής του κάθε μέτρου. Τα αρχιδιακά αναβράζοντα growls ίσως είναι κοινά αλλά με περίσσια ψυχή. Ο θησαυρός της μπάντας όμως ακούει στο όνομα Jamie St. Merat, τα τύμπανα του οποίου ξεφτιλίζουν τον όποιο επιτήδειο. Ξέρετε τώρα, είναι από κείνους τους δίσκους που, ακούγοντας τους, σε πιάνει το χαζό χαμόγελο της αφόπλισης.