Regnum Saturni by FELL VOICES

Η βουβαμάρα των Fell Voices είναι καθηλωτική και κατασκότεινη. Το Regnum Saturni είναι ένα άλμπουμ που περιέχει μόλις τρεις μακροσκελείς συνθέσεις οι οποίες όμως μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Πέρα από οτιδήποτε καλογυαλισμένο, οι Αμερικάνοι ηχογραφούν έναν αβυσσαλέο δίσκο που διέπεται από εωσφορική ευμάρεια και ερεβώδες τρόμο. Το Flesh From Bone παίρνει ασθματικές ανάσες πριν ξεσπάσει το ατέρμονο blastbeat και οι, σαν σε delay, ταυτόχρονες συγχορδιακές αλλαγές κιθάρας και πλήκτρων. Τα πάντα είναι δυσβάσταχτα εδώ. Τα φωνητικά βγαίνουν κατευθείαν απ’ τον Άδη και στα ηχεία φτάνει μόνο ο απόηχος αυτών. Σίγουρα δεν αστειεύονται. Δε μπορεί ν’ αστειεύονται. Οι διαφορές στο Emergence είναι δυσδιάκριτες. Παρ’ όλα αυτά αν εξετάσεις το Regnum Saturni σαν μία οντότητα, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα που θερίζει το υπόστρωμα (και μόνο αυτό). Black metal, ελεγειακό, δύσκολο, ζοφερό. Απ’ αυτά που κανείς δεν θα θυμάται αύριο αλλά πάντα θα ακούγεται με το ίδιο δέος και περιέργεια. Μια σταθερή θεσμική αξία. Κρύο. Παγωμένο.

Sunbather by DEAFHEAVEN

Το Sunbather δεν δημιουργεί νέα δεδομένα στα του black metal πλαίσια. Πιθανότατα όμως να είναι απ’ τους δίσκους που θα ενοχλήσει τους trve του είδους για πάμπολλους λόγους. Πέρα απ’ την καταγωγή τους, (ΗΠΑ) οι Deafheaven είναι μια μπάντα που ανήκει στις τάξεις της Deathwish Inc. Αυτό αυτομάτως δηλώνει μια βασική αρχή σταθερότητας όσον αφορά τη γλυκόπικρη μελωδία. Και αυτό ακριβώς συμβαίενι ουσιαστικά στο νέο άλμπουμ του γκρουπ μες στο οποίο θεμελιώνεται η μεγαλεπίβολη σύνθεση, η majestic αίσθηση και τα μακρόσυρτα, freedom riffs. Πολλούς ίσως τους κουράσει το ασταμάτητο blastbeat αλλά προσωπικά θεωρώ ότι είναι ένα απ’ τα trademarks των πανέμορφων τραγουδιών τους και ένας λόγος γεφυρώματος με το ένδοξο παρελθόν του black metal. Κατά τ’ άλλα, οι τύποι σπάνε τη μονοτονία με αρκούντως ευφάνταστα ορχηστρικά lapses, πιάνα, καθαρές συγχορδίες και άλλα τέτοια. Το αποτέλεσμα είναι επικό και συστήνει ένα εναλλακτικό πρόσωπο, ένα Godspeed You! Black Emperor-ικής υφής black metal, επιτυγχάνοντας σ’ όλα τα ρίσκα που πήρε η μπάντα κατά τη δημιουργία και εκτέλεσή του.

Ultraviolet by KYLESA

Το Exhale προμηνύει μια σπουδαία συνέχεια. Όταν δε μπαίνει το Unspoken φυλακίζεσαι στην τόσο ατμοσφαιρική sludge διάνοια των Kylesa με το υπέροχο riff και την ακόμα πιο υπέροχη Laura Pleasants να συγκινούν τις αισθήσεις. Το Grounded είναι ένας φόρος τιμής στο sludge της Νέας Ορλεάνης και δη αυτό των μεγάλων Down (έπαιξαν επιρροές άραγε;). Είναι πρέπον το να κολακέψουμε τη μπάντα για τη λιτή ευφυία των συνθέσεων της -και ιδιαίτερα για το μοραλιστικό πνεύμα της- οι οποίες υφίσταντο αλλαγές που ελάχιστα θυμίζουν πλέον το απογοητευτικό Spiral Shadow άλμπουμ. Το λυπηρό είναι ότι ο δίσκος ξαναχάνεται σε μια χρυσή μετριότητα στη συνέχειά του κι αυτό είναι κρίμα για ένα άλμπουμ με τόσο δυνατό ξεκίνημα. Ίσως το ονειρικό Steady Breakdown σπάει λίγο τη μονοτονία με το Isis-ικό groove του να ‘χει γίνει φυσικό μέρος του γκρουπ. Το Low Tide επίσης είναι μια ωραία μπαλάντα που ρουφάει στοιχεία απ’ τη μοναδική στρατόσφαιρα των Kylesa. Γενικά, ένας μέτριος δίσκος που έχει όμως τις λαμπρές στιγμές του εδώ κι εκεί. Μόνο και μόνο γι’ αυτές αξίζει κανείς ν’ ακούσει το Ultraviolet.

Dark Gods: Seven Billion Slaves) by VON

Οι Von εξετάζουν ανορθόδοξα τη θεσμική αρχιτεκτονική του είδους όσον αφορά τον ήχο αλλά και τις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές. Κι αυτό είναι κάτι που προδίδεται απ’ την δυνατή ένταση των τυμπάνων και του μπάσου στη μίξη του άλμπουμ αλλά και απ’ την Candlemass-ική επικούρα του Ancient Flesh of the Dark Gods π.χ. Γενικά όμως, παραμένουν το ίδιο απάνθρωποι και δυσοίωνοι όπως ακουγόντουσαν προ-δεκαετιών σ’ εκείνο το τρομακτικό Satanic Blood demo με τους δυσδιάκριτους μουσικούς ορίζοντες και τη βουτιά της μπάντας στα σκοτάδια τόσο του φρικαλέου death metal αλλά και του ψυχρού black metal. Οι Von στο Dark Gods: Seven Billion Slaves επιλέγουν να αναπτυχθούν αργά, πότε δια της μινιμαλιστικής οδού (Hands of Black Death) ή την τήρηση του ενός riff ακόμα και σε σύντομες βλασφήμιες (Dark Gods) και πότε στο νευρόσπαστο riffing με τα αβυσσαλέα φωνητικά του Venien να είναι παρόντα καθ’ όλη τη διάρκεια του ηχητικού τρόμου που παράγουν. Ο δίσκος γαμεί αλλά ομολογώ πως το -κατά κάποιο τρόπο- alter ego project των Von Goat σπέρνει ακόμα περισσότερο. Πολύ περισσότερο βασικά.

Bloodlines by HOWL

Στείρο και κλινικό sludge μαζικής παραγωγής με τα grooves των Pantera έμφυτα στο DNA κάθε Αμερικανού που έλει να επιδείξει σωστό γούστο. Η διαφορά όμως είναι ότι Pantera μια φορά βγήκανε και δεν έχει άλλη. Τα κατά τ’ άλλα ημι-βαλτώδη riffs των Howl που είναι επιμελώς ηχογραφημένα και εκτελεσμένα δεν ταιριάζουν με τα όσα απαιτεί η αισθητική ενός απ’ τα αγαπημένα μου είδη μουσικής. Προσπαθούν δε να επεκταθούν και σε άλλες Anselm-ικές παρέες (βλ. Crowbar) αποτυγχάνοντας οικτρά ν’ αναπαράγουν το αμωνικό riffing όποτε επιλέγουν να ρίξουν τέλως πάντων το tempo των ψευτέ (=με το ζόρι κακούλης) συνθέσεων. Τα φωνητικά είναι απαράδεκτα και ανέκφραστα. Το Bloodlines στερείται πάθους απ’ όποια άποψη κι αν το εξετάσεις. Πιθανότατα να μην ακουγόντουσαν τόσο λάθος αν είχαν επιλέξει να παρέμβουν καίρια σε πιο ταιριαστά για το ύφος τους σημεία όπως το τέλος του Demonic. Όμως τ’ ότι κατάφεραν σ’ όλο αυτό να χώσουν την ΛΑΘΟΣ Σουηδίλα στις μελωδίες τους είναι ένα γεγονός που δύσκολα τους εξιλεώνει. Σε ποιους ν’ απευθύνονται άραγε;

Moksha by CLOUD RAT

Τ’ ότι στις αρχές της χρονιάς άκουσα μια δισκάρα σαν το This World is Dead των Blockheads, έφτανε για να ικανοποιήσω τις grind ορέξεις μου. Το Moksha των φοβερών Cloud Rat έρχεται για να συνεχίσει το σερί των πανέμορφων grind κυκλοφοριών του τρέχοντος έτους. Η φύση του άλμπουμ είναι πιο πολυσχιδής και το μοτίβο του πιο στριμμένο. Τα riffs επιδεινώνονται σαν ασθένεια και ανά φάσεις εκφυλίζονται εύστοχα δίνοντας θέση σε δυστοπικές μπαλάντες (ω, ναι) χωρίς ν’ ατιμάζουν τη ροή του δίσκου. Αντιθέτως, οι σπόντες τύπου Infinity Chasm συγκρατούν την όλη ατμόσφαιρα σε ανθυγιεινά επίπεδα και προσφέρουν περαιτέρω πτώση του ηθικού. Τα ημι-black metal ρυθμικά που μπολιάζουν εδώ κι εκεί είναι χρωματισμένα με κατήφεια και έτσι ο χαρακτήρας του Moksha γίνεται τίγκα συγκινησιακός. Ενδιαφέρον έχει ν’ ακούσετε το άλμπουμ διαβάζοντας ταυτόχρονα τους όμορφους στίχους του. Η πλήρης αθυμία και η παράλληλη εξάγνιση σκάει στο ομώνυμο track που κλείνει αυτό το μικρό αριστούργημα όπου ο ρυθμός του πιάνου σε συνδυασμό με τους ήχους στο background λειτουργούν σαν ψυχικό καθαρτικό. Τέχνη.

Stormcrow EP by THE GATES OF SLUMBER

Άλλο ένα doom ξέβρασμα που δεν ξεφεύγει από τα κλισέ του είδους, οι δομές των τραγουδιών είναι κάτι που προβλέπεις κατά τη ροή του δίσκου και γενικά ορκίζεσαι ότι κάπου τα ‘χεις ξανακούσει. Το Stormcrow είναι μια ΕΡ κυκλοφορία και οι The Gates of Slumber είναι ακόμα μια μπάντα με Sabbath-ική βάση στον ήχο της, συνεπώς φέρνει στο μυαλό τους εκατομμύρια ακόλουθους της βαριάς SG και του ημι-νωχελικού ύφους. Στη συγκεκριμένη φάση διακρίνω έντονα μια Spirit Caravan επιρροή χωρίς βέβαια να φτάνει την ολέθρια διάνοια του Wino. Αν το διευρύνουμε το όλο θέμα και το εξετάσουμε πιο σφαιρικά, όλοι οι καλοί καμενατζήδες κάνουν μια μικρή περατζάδα από δω. Electric Wizard, Monster Magnet, Saint Vitus, Pentagram κ.ο.κ. Οι The Gates of Slumber παίζουν μια χαρά, αλήθεια. Όμως δεν ξέρω αν όντως υπήρχε λόγος ν’ ακούσω αυτή την κυκλοφορία. Κι αν και μπορεί να μην είναι αυτό το ζητούμενο , δεν προσφέρουν αυτό το διαφορετικά αξιοποιήσιμο στοιχείο στις συνθέσεις τους για να σε κρατήσουν σε αναμονή. Οι οπαδοί του doom όμως καλό θα ήταν να του ρίξουν μια αυτιά.

Serpents in the Sky by NJIQAHDDA

Μέτριου βεληνεκούς black metal (άραγε;) παίζουν οι Njiqahdda το όνομα των οποίων δεν έχω ιδέα πως προφέρεται. Τα μακάρια riffs Γ’ διαλογής που έχουν ακουστεί μονάχα κάτι εκατομμύρια φορές στο παρελθόν δεν ήταν ικανά να με πείσουν για το ποιόν τους. Κατά τ’ άλλα ο όρος experimental που πλασάρουν πιθανότατα στοχεύει στο γεγονός ότι τα ερασιτεχνικά αυτιά εξαπατηθούν απ’ τις ala Jan Kenneth Transeth τακτικές που ακολουθεί ο τραγουδιάρης τους σε συγκεκριμένα σημεία. Φυσικά καταλήγει ν’ ακούγεται περισσότερο σαν ένας επίσης δευτεροκλασάτος Fernando Ribeiro η μπάντα του οποίου μάλλον έχει επηρρεάσει αρκετά τους Αμερικάνους metallers. Εντάξει, το έχουν προσπαθήσει αρκετά, με κάποια διακριτικά πλήκτρα κι ακουστικές κιθάρες να είναι περαστικά στοιχεία εμπλούτισης του όλου ύφους τους αλλά σε ιδέες υστερούν σημαντικά. Δεν θα ενοχλήσουν γενικά γιατί στέκουν τουλάχιστον ως ασήμαντοι μες στον όλο περίγελο που έχει μαζέψει η σκηνή, κάτι που τους δίνει ένα δυνατό άλλοθι. Όσοι πάντως γούσταραν το ατμοσφαιρικό στοιχείο των mid-90s καλό θα ήταν να τους τσεκάρουν.