Regnum Saturni by FELL VOICES

Η βουβαμάρα των Fell Voices είναι καθηλωτική και κατασκότεινη. Το Regnum Saturni είναι ένα άλμπουμ που περιέχει μόλις τρεις μακροσκελείς συνθέσεις οι οποίες όμως μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Πέρα από οτιδήποτε καλογυαλισμένο, οι Αμερικάνοι ηχογραφούν έναν αβυσσαλέο δίσκο που διέπεται από εωσφορική ευμάρεια και ερεβώδες τρόμο. Το Flesh From Bone παίρνει ασθματικές ανάσες πριν ξεσπάσει το ατέρμονο blastbeat και οι, σαν σε delay, ταυτόχρονες συγχορδιακές αλλαγές κιθάρας και πλήκτρων. Τα πάντα είναι δυσβάσταχτα εδώ. Τα φωνητικά βγαίνουν κατευθείαν απ’ τον Άδη και στα ηχεία φτάνει μόνο ο απόηχος αυτών. Σίγουρα δεν αστειεύονται. Δε μπορεί ν’ αστειεύονται. Οι διαφορές στο Emergence είναι δυσδιάκριτες. Παρ’ όλα αυτά αν εξετάσεις το Regnum Saturni σαν μία οντότητα, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα που θερίζει το υπόστρωμα (και μόνο αυτό). Black metal, ελεγειακό, δύσκολο, ζοφερό. Απ’ αυτά που κανείς δεν θα θυμάται αύριο αλλά πάντα θα ακούγεται με το ίδιο δέος και περιέργεια. Μια σταθερή θεσμική αξία. Κρύο. Παγωμένο.

Black Magic Cannot Cross Water by RAINFOREST SPIRITUAL ENSLAVEMENT

Είναι περιττό ν’ αναφέρω τον ιθύνοντα νου πίσω απ’ τους Rainforest Spiritual Enslavement. Παρ’ όλα αυτά μιλάμε για έναν άνθρωπο που ξέρει να εκτυλίσσει με μοναδικό τρόπο το καλά ενορχηστρωμένο παιχνίδι των αισθήσεων. Τα τόσα projects στα οποία έχει δημιουργήσει τέχνη μαρτυρούν την υγιή νοοτροπία της μουσικής εξερεύνησης παρ’ όλο το εκκεντρικό outlook της επιφάνειας αυτών. Το Black Magic Cannot Cross Water είναι ένα ακόμα πετυχημένο ambient εγχείρημα με τα οργανικά drones και τη φρικαλέα σιωπή να δεσπόζουν και στις δύο μακροσκελείς συνθέσεις του. Έχω ξαναναφέρει στο παρελθόν ότι τα συγκεκριμένα ακούσματα απαιτούν συγκεκριμένη διάθεση και τακτοποίηση χώρου/κατάστασης για να αναδείξουν το feeling όπως χρειάζεται. Έτσι κι αυτό άλμπουμ δεν αποτελεί εξαίρεση ως προς το τι πρέπει να προηγηθεί της ακρόασης του. Αν θέλετε λοιπόν να μεταφερθείτε σε χώρους μαγείας όπου συχνά-πυκνά διάφορα πνεύματα κάνουν εμφάνιση επιλέξτε να το ακούσετε μέσω ακουστικών όταν ο περισσότερος κόσμος της περιοχής σας ήδη θα κοιμάται.

Sôl Austan, Mâni Vestan by BURZUM

Τα εκ της φυλακής γεννώμενα και η επιστροφή αυτών. Όταν δηλαδή ο Varg Vikernes μπορούσε να δημιουργήσει μουσική στο PC του και εκεί που όλοι νόμιζαν ότι είχε επέρθει μια μόνιμη καταστολή της τέχνης του, ο ίδιος χάριζε με απαράμιλλη πειθώ του μαύρου (Burzum, ντε) δίσκους σαν το ευφάνταστο Hliðskjálf που ήταν επικότερο από δέκα Fallen στη σειρά (γκούχου-γκούχου). Το ambient του Sôl Austan, Mâni Vestan σκάει με ανάλογη ηχητική ευμάρεια, αν και δεν έχει οξύτερες μελωδίες. Αν και αυτού του είδους την τέχνη ο Varg κάποτε πρόβαλλε σχεδόν εκβιαστικά ως δήθεν μονόδρομο, φρόντισε να καθησυχάσει τις φοβίες των οπαδών του με την κυκλοφορία του τρομακτικά καλού Belus και μιας ακόμα, αδύναμης συνέχειας. Στο νέο του άλμπουμ όμως επιστρέφει στην δημιουργία μινιμαλιστικών ηχοτοπίων με τις folk τζούρες όπως μόνο αυτός γνωρίζει να κάνει. Το Sôl Austan, Mâni Vestan είναι απολαυστικό με τον τρόπο του. Και σίγουρα απευθύνεται σε αυτούς που ακούνε τα Hvis Lyset Tar oss και Filosofem δίχως να προσπερνάνε τα Tomhet και Rundtgåing av den Transcendentale Egenhetens Støtte αντίστοιχα, χαλώντας την μαγεία που απορρέει μέσα απ’ αυτά.

The Terror by THE FLAMING LIPS

Δεν ξέρω τι σκατά ναρκωτικά χαπακιάζει ο Wayne Coyne και η παρέα του. Πάντως όποιες κι αν είναι οι ψυχοτρόπες ουσίες που καταπίνει, αυτές τον οδηγούν σε αστείρευτες πηγές έμπνευσης. Στο The Terror ξαναβρίσκουμε τους μεγάλους The Flaming Lips με πειραματικές διαθέσεις (πως αλλιώς;) να χτίζουν ένα άλμπουμ πλησίον στο ambient και το noise. Η ιδιοσυγκρασία του δίσκου είναι μελαγχολικής φύσεως κυρίως εξ’ αιτίας των ύπουλων αλλά πανέμορφων φωνητικών γραμμών. Αν και με την πρώτη εντύπωση ίσως ξεγελαστείς ότι ακούς κάτι τετριμμένο, οι εννιά συνθέσεις καταφέρνουν να πλασάρουν το όραμα της μπάντας σαν κάτι μοναδικό. Οι καταβεβλημένοι και ωχροί ήχοι του The Terror ζωντανεύουν τη φρίκη και το τέλος του δίσκου με αφήνει έρημο να ζητάω για παραπάνω συνέχεια. Άσχετο αλλά η background λούπα του Try to Explain μου θύμισε μια ολοΐδια που κάνει εμφάνιση στο πολύ καλό Hliðskjálf άλμπουμ των Burzum και έτσι η συγκίνηση βάρεσε κόκκινο. Αν ακούσετε το The Terror ναρκωμένοι τότε ετοιμαστείτε για υπεργαλαξιακά ταξίδια. Αν το βάλετε να παίζει όντας νηφάλιοι, τότε οι The Flaming Lips θα φροντίσουν να σας έχουν ναρκώσει μέχρι το τέλος του.

Centralia by MOUNTAINS

Ο δίσκος ξεκινάει με μια βουτιά στα άδυτα της θάλασσας. Νοητική. Βρίσκεσαι σχεδόν μέσα της όμως. Κάθεσαι στην πρυμναία θέση με ολάνοιχτα μάτια και παρατηρείς διακριτικά το σχίσιμο των νερών και τον αφρό που ξεθυμαίνει σύντομα. Εν συνεχεία, βρίσκεσαι ξαπλωμένος και παρατηρείς τον ουρανό που προσφέρει το σούρουπο. Τα πάντα γαλήνια. Η ανεμελιά είναι απερίσκεπτη. Μετά, το όνειρο. Το σώμα σου πλανάται μέσα σε αστρικά μόρια, εκατομμύρια κηλίδες φωτός, μια εκκεντρική παράσταση του σύμπαντος με κινηματογραφικό ντεκόρ. Τα πλήκτρα επιμένουν, η συνέχεια ενός κιθαριστικού θέματος που εκκρεμεί, ένα πιάνο καθορίζει την πορεία με δεξιότητα. Στον πλανήτη γη έχει ξημερώσει. Η θέα είναι καταπραϋντική, η κρύα ατμόσφαιρα ελαττώνει την έξαψη που προηγήθηκε. Αποθηλασμός απ’ το φανταστικό. Σειρά έχει η ομορφιά του πραγματικού που βιώνεται με αφαιρετική σκέψη, διάπυρο βλέμμα, θερμή θέληση. Για λίγα λεπτά απαρνήθηκα τη ρουτίνα μου και το Centralia μου χάρισε το ταξίδι που πάντα ήθελα να κάνω. Αν βδελύσσεσαι την καθημερινότητά σου, βάλ’ το να παίξει στ’ ακουστικά και κλείσε τα μάτια. Θέλει ελάχιστο μόνο χρόνο για να σε παρασύρει στο αναιρετικό του τριπάρισμά του. Φυσικά, πρέπει ν’ αγαπάς το ambient και το drone εξίσου. Βρίθει θεραπείας.

The Man Who Died in His Boat by GROUPER

Η ειδυλλιακή εικόνα του σπιτιού στην εξοχή το οποίο περιβάλλεται απ’ την ανείπωτη ομορφιά μιας φύσης σε αφθονία. Ίσως να στέκεται στην άκρη της γκρεμίλας που οδηγεί στο σημείο όπου σκάνε αδύναμα τα κύματα του ωκεανού. Στον κήπο, η γυναίκα με την κοτσίδα μαζεύει λουλούδια απ’ την πρασιά. Είναι το διάλλειμα που κάνει μεταξύ του πρωινού καφέ και του μεσημεριανού φαγητού. Στο μεσοδιάστημα γράφει σκόρπιες ιδέες σε σκόρπια χαρτιά που κάποτε ίσως γίνουν το επόμενο διήγημά της. Όλο το σκηνικό παρατηρείται απ’ τους τρίτους με τη ζεστή θολούρα ενός Instagram γκρίζου με τη vintage νοσταλγία. Είχα καιρό ν’ ακούσω ένα ambient άλμπουμ. Οι Grouper μου το χαρίζουν ακουστικά με την αιθέρια γυναικεία φωνή να συμμετέχει σαν το κύριο και βασικό όργανο της φάσης. Εντυπωσιάστηκα άραγε; Όχι ιδιαίτερα. Παρ’ όλ’ αυτά, την τρίτη φορά που έβαλα το The Man Who Died in His Boat να παίζει στ’ ακουστικά μου, αυτό με συντρόφευσε διακριτικά κατά την ανάγνωση ενός βιβλίου. Οι δύο προηγούμενες φορές όμως, στις οποίες και έδωσα βάση για την ουσία του δίσκου, αποδείχτηκαν βαρετές και σχολαστικά ανιαρές. Όσοι από εσάς γουστάρετε αρκετά να παρασέρνεστε από μια ορχηστρική νηνεμία, ίσως αυτό το άλμπουμ να προτείνεται για την πάρτυ σας. Ο επιτηδευμένος “αέρας” πάνω απ’ τις συνθέσεις των Grouper δεν είναι για μένα πάντως. Για το ρηχό της υπόθεσης λοιπόν…